اِبْنِ بَزّاز، پسر اسماعیل بن حاجی محمد اردبیلی (زنده در 759ق/1358م)، از دراویش توکلی. نام وی را توکل (حاجی خلیفه، 2/1080) و توکلی (تربیت، 234؛ مشکور، 217؛ کسروی، «نژاد و تبار صفویه»، 2/361) ذکر کردهاند (قس: آقابزرگ، 15/50). از زندگانی وی اطلاعی در دست نیست، فقط میدانیم که از مریدان شیخ صدرالدین موسی، پسر و جانشین شیخ صفیالدین اردبیلی، بوده و کتاب با ارزش اسس المواهب السنبهٔ فی المناقب الصفویهٔ را که بیشتر به صفوهٔ الصفا (ه م) شهرت دارد، در حالات و سخنان و مناقب و کرامات شیخ صفیالدین تألیف کرده است (ابن بزاز، 5 -6؛ قس: کسروی، «شیخ صفی و تبارش»، 58؛ نیکیتین، 273).