اِبْنِ بَرْدِس، عمادالدین ابوالفداء اسماعیل بن محمد بن بردس بن رسلان بعلبکی حنبلی (جمادی الا¸خر 725- شوال 786/ مهٔ 1325- دسامبر 1384)، محدث، مقری و نظمپرداز. در آغاز از قطب الدین ابوالفتح یونینی دانش آموخت، آنگاه راهی دمشق شد و از مشایخ وقت همچون قاسم بن عساکر، ابن زراد، ابن شحنه و دیگران، اجازت یافت. سپس در حلب اقامت گزید و در آنجا از ابراهیم بن شهاب محمود و سلیمان بن مطوع حدیث فراگرفت و به تدریس پرداخت (ابن حجر، 1/450). وی یکی از استادان قاضی شرفالدین ابوالفتح بعلی معروف به ابن السقیف و محمد بن خطیب بود (ابن قاضی، 4/142؛ ابن عماد، 6/287) و به دینداری، صیانت نفس و حسن خلق شهرت داشت و جمعی کثیر از جمله فرزندش، تاج الدین از محضر او بهره بسیار بردند (ابن فهد، 167). مهمترین آثار ابن بردس، که همهٔ آنها به صورت نسخهٔ خطی است، بدین قرار است: 1. اعلام فی وفیات الاعلام که در آن ابن بردس طبقات الحفاظ ذهبی را به نظم درآورده است (سید، 2/23-24)؛ 2. الانتخاب فی اختصار کشف النقاب که خلاصهای است از کشف النقاب، تألیف صلاح الدین علائی (د 761ق/1359م). مصنف محدثان را به 4 گروه، یعنی کسانی که به ترتیب بیش از هزار حدیث، میان هزار تا 100 حدیث، میان 100 تا 10 حدیث و کمتر از 10 حدیث نقل کردهاند، تقسیم نموده و به هر گروهیابی را اختصاص داده است (دارالکتب المصریهٔ، 1/168؛ آربری، )؛ II/90 3. بغیهٔ الاریب فی اختصار التهذیب، که صورت مختصر تهذیب الکمال مزی است. ابن بردس اسامی همه رجال تهذیب را در آن آورده، ولی گاه برخی از انساب آنان را حذف کرده است (سید، 2/47)؛ 4. الکفایهٔ فی نظم النهایهٔ، که در آن، کتاب النهایهٔ فی غریب الحدیث، اثر ابن اثیر به نظم درآمده است و نسخهای از آن در برلین نگهداری میشود، )؛ GAL,S,II/439) 5. نظم القناعهٔ فیمن روی لا´هل الجماعهٔ، منظومهای است دربارهٔ رجال حدیث که بنا به گفته آربری تاکنون نسخه دیگری از آن به غیر از نسخهای که در کتابخانه چستربیتی نگهداری میشود، به دست نیامده است؛ 6. وسیلهٔ المتلفظ الی کفایهٔ المتحفظ، حاجی خلیفه (2/2010) و سپس بستانی، بی آنکه توضیحی دربارهٔ این کتاب بدهند، آن را جزو آثار ابن بردس به شمار آوردهاند.