اِبْنِ بانه، عمرو بن محمد بن سلیمان بن راشد (د 278ق/891م)، خنیاگر و موسیقیدان معروف به روزگار عباسیان و از موالی قبیلهٔ ثقیف که به مادرش بانهٔ القحطیه منسوب شد و ابن بانه شهرت یافت. پدر او محمد از دیوانیان بود و ممکن است که نیای او سلیمان بن راشد، همان کسی باشد که طبری (3/740) از او به عنوان رئیس دیوان خراج خراسان در روزگار هارونالرشید یاد کرده است. ابن بانه نزد اسحاق موصلی و ابراهیم بن مهدی، موسیقیدانان نامدار آن روزگار خنیاگری آموخت. با اینهمه، مخالف سرسخت اسحاق بود و میگفت: اسحاق موسیقی را در نتیجهٔ تلاش و به اجبار آموخته، در حالی که خود وی به انگیزهٔ علاقهٔ طبیعی و بدون تکلف با این هنر آشنا گشته است (ابوالفرج، 14/52). در عین حال این سخن نیز از وی نقل شده است که اگر آنچه اسحاق موصلی و ابراهیم بن مهدی دربارهٔ آن گفت و گو میکنند موسیقی باشد، ما از موسیقی چیزی نمیدانیم (همو، 9/62، 14/52). وی از نزدیکان ابراهیم بن مهدی و طرفدار شیوهٔ آوازهخوانی نوین او بود که سپس به مکتب نوگرایان موسوم گشت و ابراهیم بن مهدی به این شاگرد مغرور خویش اقبالی تمام داشت. گفتهاند که عبدالله بن طاهر، خوانندگان را گرد آورد تا آنان را بیازماید. سپس بدرهای از درهم در پیش نهاد تا از آن کسی باشد که نیک از عهدهٔ کار بیرون آید. هیچ کس نتوانست چنانکه ابن طاهر را خوش آید بخواند. چون نوبت به ابن بانه رسید چنان خواند که ابراهیم بن مهدی از خوشی گریست و گفت: خدای را، تو سزاوار آن بدرهای، اگر ندادند، آن را از مال من برگیر. ابن طاهر نیز که چنین دید آن بدره را به ابن بانه داد. ابن بانه با آنکه از نواختن ساز و همنوازی آگاهی نداشت و موسیقیدانی متوسط شمرده میشد، در بدیههسرایی و آوازخوانی مهارت و لطافتی داشت و معلمی توانا بود و کتابی در موسیقی به نام مجرد یا مجرد الاغانی برنگاشت. او شعر نیز میسرود. ابیاتی از او در هجو طاهر بن حسین نقل شده است. ابن بانه از ندیمان خلیفه متوکل بود و همو خانهای برای ابن بانه در سامرا خرید و او از آن پس، گاه به سامرا میرفت تا سرانجام در همانجا درگذشت.