اِبْنِ مُنادی، ابوالحسین احمد بن جعفر بن محمد (18 ربیعالاول 256-19 محرم 336ق/23 فوریهٔ 870 -10 اوت 947م)، محدث، مقری و فقیه حنبلی بغداد. منادی لقب پدربزرگش محمد بن عبیدالله بوده است (سمعانی، 12/435). او از جدش محمد و پدرش جعفر، ابوداوود سجستانی، عبدالله و صالح پسران احمد بن حنبل، محمد بن عبدالملک دقیقی و جمعی دیگر استماع نمود (نک: ابن ابی یعلی، 2/3؛ خطیب، 4/69؛ ذهبی، 15/361؛ علیمی، 1/231). او همچنین از حسن بن عباس رازی، سلیمان بن یحیی ضبّی، ادریس بن عبدالکریم و فضل بن مخلد دقّاق قرائت آموخت. ابوعمر ابن حَیّویه، محمد بن فارس غوری از او حدیث شنیده و ابوالحسن علی بن عمر دارقطنی، عبیدالله بن ابراهیم عمری و جمعی دیگر نزد او قرائت فرا گرفتهاند (ابن ابی یعلی، ذهبی، همانجاها؛ ابن جزری، 1/44). ابن ابی یعلی (2/3-4) و خطیب (همانجا) او را با الفاظی چون ثقه و امین ستودهاند و ابوعمرو دانی او را در قرائت متقن خوانده است (ذهبی، همانجا). از ابن منادی برخی نظرات فقهی نقل شده که از آن جمله قول به صحت وضو گرفتن از ظروف طلا و نقره با وجود حکم به تحریم آن است (ابن ابی یعلی، 2/6). به گفتهٔ ابن ندیم (ص 41) او بیش از 120 اثر در علوم مختلف داشته که بیشترین آنها مربوط به علوم قرآنی بوده است. ابن ابی یعلی (2/3) و ابن جوزی (6/358) آثار او را حدود 400 عنوان دانستهاند. با این وصف تنها اثر خطی شناخته شده از وی متشابه القرآن است که نسخهای از آن در کتابخانهٔ بلدیهٔ اسکندریه موجود است (نک: .(GAS,I/44 اثر دیگر ابن منادی الملاحم، در سدهٔ 6ق توسط مؤلف شیعیِ کشف المخفی فی مناقب المهدی(ع) (نک: ابن طاووس، 180) و پس از وی توسط مقدسی در عقدالدرر (ص 22، جم) و دیگران مورد اقتباس قرار گرفته است. برای چند اثر یافت نشدهٔ ابن منادی میتوان به ابن ندیم (همانجا) و حاجی خلیفه (2/1921) مراجعه کرد. گفته شده سختگیری و تندخویی ابن منادی در متروک شدن روایات او مؤثر بوده است (ابن ابی یعلی، خطیب، همانجاها).