اِبْنِ مُغَلّس، ابوالحسن عبدالله بن احمد بن محمد بغدادی (د 4 جمادیالثانی 324ق/29 آوریل 936م)، فقیه ظاهری. از جزئیات زندگی او اطلاعی در دست نیست. به گفتهٔ ابن ندیم (ص 272) وی ریاست ظاهریان را در زمان خود بر عهده داشت و طالبان علم از دیگر بلاد به قصد استفاده از او به بغداد میآمدند. ابن مغلس نزد ابوبکر محمد ابن داوود فرزند پیشوای مذهب ظاهری درس خواند و پیرو این مذهب شد. وی همچنین از جدش محمد بن مغلس، علی بن داوود قنطری، ابوقلابه رقاشی، عبدالله بن احمد بن حنبل و دیگران حدیث فراگرفت. از شاگردان او میتوان از ابوالحسن حیدرهٔبن عمر زندرودی و علی بن محمد بغدادی نام برد (ابواسحاق شیرازی، 150). برخی نیز چون ابوالمفضل شیبانی از او روایت کردهاند (ذهبی، 15/77؛ قس: خطیب، 9/385). ابن مغلس در انتشار مذهب ظاهری نقشی اساسی داشته است (خطیب، همانجا)، و به گفتهٔ ابواسحاق شیرازی (همانجا) مذهب ظاهری از طریق شاگرد او ابوالحسن حیدره در بغداد گسترش یافته است. ابن حزم گاه برخی نظرات او را نقل کرده است (مثلاً نک: 4/609). وی پس از شصت و اندی سال (نک: ذهبی، 15/78) در اثر سکته درگذشت (صولی، 83).ابن مغلس تألیفاتی در فقه ظاهری داشته که اثری از آنها بر جای نمانده است؛ از آن جمله است احکام القرآن، کتاب الطلاق، کتاب الولاء و الموضح که اثر اخیر به گفتهٔ ابواسحاق شیرازی (همانجا) کتابی مهم پیرامون مختصر مزنی بوده است (نک: ابن ندیم، همانجا؛ ذهبی، 15/77). علی بن عبدالعزیز بن محمد دولابی کتابی بنام الرد علی ابن المغلس نوشته است (ابن ندیم، 292).