اِبْنِ فَقیه، ابومنصور فخرالدین عبدالواحد بن ابراهیم (561 - 636ق/ 1166-1239م)، محدث و شاعر بغدادی. اصل او از دَسْکَرَه، قریهای در راه خراسان بود و در محوّلِ بغداد درگذشت، از اینرو وی را دَسکری و مُحَوَّلی نیز گفتهاند (ابن فُوَطی، تلخیص، 4(3)/223، الحوادث، 120). پدرش در بغداد ساکن بود، اما چندی هم در موصل زیست، و همانجا بود که ابن فقیه چشم به جهان گشود. خاندانش به علم و ادب شهرت داشتند و او از کودکی همراه پدر به مجالس و محافل علمی راه یافت (ابن نجار، 1/188). دوران جوانی و پرورش علمیِ او در موصل گذشت و از 4 سالگی در درس ابوالفضل طوسی حضور یافت و از او استماع حدیث کرد. با اینهمه او به شعر و ادب تمایل بسیار داشت و خود نیز به سرودن شعر پرداخت و در این فن دستی توانا یافت (همانجا؛ منذری، 3/508). ابن نجار و منذری او را به متانت الفاظ و ملاحت معانی اشعار و خطی خوش ستودهاند (همانجاها). ابن فوطی ( الحوادث، همانجا) خط نویسی او را به شیوهٔ ابن بوّاب دانسته است. ابن فقیه سرانجام به بغداد رفت و در محلهٔ محوّل رحلِ اقامت افکند و مجلس حدیث برپا کرد. از شاگردان و راویان حدیث و شعر وی، یکی ابن نجار است که خود به شاگردی نزد ابن فقیه تصریح کرده است (همانجا). متأسفانه هیچیک از آثار او به جای نمانده، تنها چند قطعه شعر از او نقل کردهاند (ابن نجار، 1/189، 190؛ ابن فوطی، همان، 120، 121؛ ابن شاکر، 2/413، 414). پس از درگذشت ابن فقیه در مُحّول، جنازهاش را در مقبرهٔ احمد بن حنبل (باب حرب) به خاک سپردند (منذری، همانجا؛ ابن نجار، 1/190).