اِبْن‌ِ عَلاّن، محمدعلی بن محمد علان بکری صدّیقی (20 صفر 996-21 ذیحجهٔ 1057ق/10 ژانویهٔ 1588-7 ژانویهٔ 1648م)، عالم جامع الاطراف شافعی. نسب وی به ابوبکر برمی‌گردد. از این رو بکری صدیقی خوانده شده است (محبی، 4/187). وی در مکه تولد یافت و در خردسالی نزد عموی خود، احمد بن ابراهیم بکری که از مشایخ صوفیهٔ آن زمان به شمار می‌رفت، به آموختن علوم مختلف پرداخت و قرآن را حفظ کرد. از دیگر مشایخ او می‌توان عبدالملک عصامی، عبیدالله خجندی و حسن بورینی را نام برد. معاصران او به واسطهٔ وسعت معلومات و کثرت تألیفات، وی را سیوطی زمان خوانده و کراماتی نیز به او نسبت داده‌اند. ابن علان شعر نیز سروده است (همو، 4/185- 188). او در مکه بدرود حیات گفت و کنار قبر ابن حجر هیتمی در معلاهٔ به خاک سپرده شد. ابن علان افزون بر 60 اثر در فقه و حدیث و تفسیر و تاریخ و نحو به رشتهٔ تحریر درآورد (همو، 4/186)، امّا از بررسی برخی تألیفات وی چون دلیل الفالحین و الفتوحات الربانیهٔ چنین برمی‌آید که نوشته‌های او چندان جنبهٔ تحقیقی نداشته است. آثار چاپ شدهٔ وی عبارتند از: 1. اتحاف الفاضل بالفعل المبنی لغیر الفاعل. این کتاب در قاهره توسط کتابخانهٔ قدسی و در دمشق در 1348ق به چاپ رسیده است؛ 2. دلیل الفالحین لطرق ریاض الصالحین که شرحی است بر ریاض الصالحین نووی و در 1928م در مصر و در 1405ق/1985م در بیروت منتشر شده است؛ 3. شرح قصیدهٔ ابی مدین که در 1305ق در قاهره همراه شرح قصیدهٔ ابن بنت میلق از احمد بن ابراهیم بن علان به چاپ رسیده است (نک: II/50 ؛ GAL, قس: آلوارت، شم 7700 ، که آن را به احمد بن ابراهیم نسبت داده است؛ 4. الفتوحات الربانیهٔ علی الاذکار النواویهٔ که شرحی است بر اذکار نووی. این کتاب در قاهره در 1358ق/1939م چاپ شده است (برای برخی از آثار خطی وی، نک: ظاهریه، صنعا، آربری، آلوارت، GAL ، GAL,S, جم). محبی (4/186- 188)، فهرستی از آثار او به دست داده است.