در خصوص آغاز زندگى اقوام و نژادها، نظريات مبتنى بر مطالعه جمجمه‌هاى يافته شده در سواحل درياى چين جنوبى نشان مى‌دهد که نگريوت‌ها (Negritos) نخستين ساکنان شناخته شده ويتنام بودند. آنها کوتوله‌هاى سيه‌روئى بودند که به احتمال زياد در سال‌هاى ۲۵۰۰ تا ۵۰۰۰ سال قبل از ميلاد مسيح به هندوچين وارد شدند. نمونه‌ها و انواع اين نسل در مالزى و فيليپين زندگى مى‌کنند. اين اقوام به مرور زمان متحول شده و به صورت ويتنامى‌ها امروز درآمده‌اند.


نگريوت‌ها امروزه از صحنه جغرافياى انسانى ويتنام محو شده‌اند ولى برخى از نمونه‌هاى نژادى آنها در قبايل کوهستانى جنوب ويتنام ديده مى‌شوند. قسمت عمده اين نژاد تحت تأثير خصايص نژادى و فرهنگى مهاجران بعدى قرار گرفتند. اين مهاجران آسترونزين‌ها (Austronesian) بودند که از جنوب چين به مناطق شرقى شبه جزيره هندوچين سرازير شده و در فاصله سال‌هاى ۲۵۰۰ تا ۱۵۰۰ پيش از ميلاد مسيح و يا حتى جلوتر در آنجا مسکن گزيدند.


مدتى بعد اجداد قوم آستروآسياتيک(Austroasiatic) به هندوچين وارد شدند و در آنجا ماندند. اينها به لحاظ خصايص گويشى و زبانى شامل مردم مون خمر (Mon Khmer) و ملايوپولى نزي(Malayo-Polynesian) هستند. خمرها امروزه در اراضى و نواحى پست تايلند، برمه و نيز کامبوج امروزى زندگى مى‌کنند. اقوام پلى‌نزى و ملايو هم با استقرار در آنام، پادشاهى چامپا (Champa) را به‌وجود آوردند. اين قوم مذهب هندو داشتند، پادشاهى چام همواره با مهاجران چينى و گروه‌هاى ديگر در حال جنگ و ستيز بودند. کوه‌نشينان کنونى منطقه هندوچين که اصرار خاصى بر حفظ نژاد خود مى‌ورزند چام‌ها هستند.


شکل‌گيرى ملت ويتنام به‌عنوان يک گروه مشخص، مدت‌ها بعداز ورود دو گروه مهم آسترونزين‌ها و آسترو آسياتيک‌ها بروز کرد. در عصر برنز ساکنان دلتاى رود سرخ در اساس از تبار ويتنامى بودند، اينها آخرين دسته مهاجران هستند. در طول سال‌هاى ۲۰۰ پيش از ميلاد تا ۲۰۰ سال بعد از ميلاد مسيح، ويتنامى‌ها به‌عنوان ملتى با موجوديت خاص خود، از ترکيب اين ويژگى‌هاى قومى و نژادى مختلف به‌وجود آمدند.


پس از بررسى تاريخي، نظرى اجمالى به مهاجرت در سال‌هاى اخير الزامى مى‌باشد. کشور ويتنام در کمتر از نيم قرن سه مرتبه قربانى تجاوز و حملات خارجى شده و اين سرزمين به‌مدت ۲۰ سال به دو قسمت تقسيم گرديد که تنها بخشى از علل مهاجرت مردم به ديگر کشورها و تلاش براى جستجوى يک زندگى بهتر مى‌باشد.


امروزه ويتنامى‌هائى که در خارج از کشور زندگى مى‌کنند از طبقات مختلف جامعه مى‌باشند پاره‌اى از آنها جوان، برخى سالمند، تعدادى تحصيل‌کرده در سطوح علمى بالا و گروهى از ثروت‌مندان سابق ويتنام مى‌باشند اين افراد به دو دسته تقسيم مى‌شوند:


۱. آنهائى که پس از شکست نيروهاى آمريکائى و خروج آنها در سال ۱۹۷۵ از ويتنام جنوبى از آن قسمت فرار کرده و يا در پناه آمريکائى‌ها در کشورهاى ديگر اطراق نموده‌اند مانند بسيارى از رهبران سابق ويتنام جنوبى که در ايالات مختلف آمريکا به‌کار اشتغال دارند.


۲. کسانى که پس از وحدت در ويتنام و به‌دلايل خاص سياسى و يا اقتصادى زندگى در خارج از کشور را ترجيح داده و اينک براى خود خانه و کاشانه‌اى ترتيب داده‌اند. طبق نظر مقدمات مربوطه ويتنامي، اغلب کسانى که قبل از سال ۱۹۷۵ به خارج از کشور عزيمت نموده‌اند در مجموع از زندگى و امکانات خوبى برخوردار هستند. بيش از ۵۰ درصد از کسانى که پس از وحدت ويتنام مهاجرت نموده‌اند داراى حداقل امکانات براى زيست مى‌باشند، ۴۰ درصد داراى شغل مناسب و درآمد موجهى هستند و ۱۰ درصد بقيه عموماً ثروتمند و از عوامل رژيم سابق ويتنام جنوبى هستند که دارائى خود را از کشور خارج و در محل زندگى کنونى خود به‌کار انداخته و به مشاغل گوناگونى دست يافته‌اند. اکنون حدود ۲ ميليون پناهنده ويتنامى در خارج از کشور زندگى مى‌کنند که يک ميليون در آمريکا، ۱۵۰،۰۰۰ نفر در کانادا، ۱۵۰،۰۰۰ نفر در استراليا، ۱۲۰،۰۰۰ نفر در فرانسه و ۸۰،۰۰۰ نفر در آلمان و بقيه در ۶۰ کشور جهان من‌جمله الجزاير و شوروى (سابق) پراکنده هستند. از اين تعداد ۳۰۰ هزار نفر داراى تحصيلات عاليه و مدارک دانشگاهى هستند. در ششمين کنگره حزب کمونيست که در سال ۱۹۸۶ برگزار گرديد از بازگشت پناهندگان استقبال گرديد. رهبران ويتنام تشخيص داده‌اند اگر درآمدها و سود ناشى از فعاليت‌هاى اقتصادى ويتنامى‌هاى مقيم خارج که حداقل به ۲۰ ميليارد دلار در سال مى‌رسد و بيش از دو برابر توليد ناخالص داخلى ويتنام است به طريقى در داخل کشور جمع شود مى‌تواند رشد سريع اقتصادى کشور را موجب گردد.


وو وان کيت نخست وزير ويتنام در فوريه سال ۱۹۹۲ در يک کنفرانس دولتى در خصوص ويتنامى‌هاى خارج از کشور خواستار آشتى ملى به خاطر توسعه گرديد. در فوريه سال ۱۹۹۳ نيز مقررات جديدى اعلام گرديد که براساس آن بچه‌ها، پيرمردها و کسانى که داراى تحصيلات عاليه مى‌باشند و يا افرادى که پول براى سرمايه‌گذارى دارند اجازه داده شد به کشور بازگردند. در مجموع در سال‌هاى اخير دولت ويتنام سياست‌هائى را براى تشويق ويتنامى‌هاى مقيم خارج براى همکارى با مؤسسات تجارى داخل و سرمايه‌گذارى در زمينه‌هاى مختلف به‌کار گرفته است. در نتيجه شمار کسانى که براى بررسى امور تجارى و مطالعه فرصت‌هاى سرمايه‌گذارى به ميهن مراجعت کرده‌اند به‌سرعت رو به افزايش بوده است. در سال ۹۱ تعداد ۷۰ هزار، در سال ۹۲، ۱۰۰ هزار و در سال ۹۳، ۱۶۰ هزار نفر و در ده ماه اول سال ۹۴ يعنى تنها تا پايان اکتبر ۹۴ حدود ۱۴۰ هزار نفر از مرز هوائى وارد شهر هوشى‌مين شده‌اند.


ويتنامى‌هاى مقيم خارج در ۵۳ پروژه در بخش‌هاى مختلف کشور سرمايه‌گذارى کرده‌اند. جمع کل سرمايه آن ۹۰ ميليون دلار ببوده و ۲۹ ميليون دلار آن جنبه تحقق به خود گرفته است. بسيارى از ويتنامى‌هاى مهاجر در حال حاضر نمايندهٔ شرکت‌هاى خارجى در داخل هستند ويتنامى‌هائى که در اروپاى شرقى و جمهورى‌هاى آسياى ميانه زندگى مى‌کنند خودشان در ويتنام شرکت تأسيس کرده‌اند از طريق آنان ويتنام قادر است نمايشگاه‌هاى زيادى در خارج دائر نمايد. آنها به دولت‌هاى محلى و دولت مرکزى پيشنهادات خوبى دربارهٔ طرح‌هاى اقتصادى کلان و روابط اقتصادى خارجى ارائه داده‌اند. در سال‌هاى اخير آنان سالانه به‌طور متوسط ۷۰۰-۶۰۰ ميليون دلار براى کمک به اقوام خود در ويتنام و يا هزينه خود در طول اقامت در وطن وارد کشور کرده‌اند و با در نظر گرفتن اين رقم پيش‌بينى مى‌شود تا سال ۲۰۰۰ جمعاً حدود ۷-۶ ميليارد دلار ارز وارد بازار ويتنام گردد که اين مقدار يک هفتم کل سرمايه مورد نياز براى تثبيت برنامه‌هاى اقتصادى - اجتماعى توسعه تا سال ۲۰۰ است.