در اولين سال‌هاى بعد از استقلال، مالزى به دليل کمبود نيروى انسانى از ايجاد روابط ديپلماتيک با بسيارى از کشورها خوددارى مى‌کرد. اولين نمايندگى‌هاى سياسى مالزى در کشورهاى مشترک‌المنافع، سازمان ملل متحد و کشورهاى همسايه تأسيس شد. تا پايان ۱۹۷۴ مالزى ۳۴ سفارتخانه، ۱۴ کنسولگرى و نيز در هيئت نمايندگى دائم در سازمان ملل متحد در نيويورک و ژنو داشت. در همان حال ۳۹ هيئت سياسى خارجى در کوآلالامپور مستقر بودند.


مديريت وزارت خارجه مالزى از ۱۹۷۵ تا اواخر ۱۹۷۰ با تنکو عبدالرحمن نخست‌وزير فارغ‌التحصيل کمبريج، بود که خطوط اصلى سياست خارجى مالزى را که بيشتر در جهت نزديکى با انگلستان بود مشخص مى‌کرد. جانشين وى تون‌رزاق بود، که در عين حال پست وزارت خارجه را نيز به عهده داشت. وى نقش مهمى در هدايت سياسى خارجى مالزى به سمت کشورهاى غير متعهد، و نيز بى‌طرف‌سازى جنوب شرق آسيا و تغيير سياست مالزى در مورد جمهورى خلق چين به‌عهده داشت.


افزايش فعاليت‌هاى وزارت خارجه منجر به تعيين يک وزير جداگانه براى آن در نيمه سال ۱۹۷۵ گرديد. با اين حال داتوک حسين‌بن عون نيز که در ۱۹۷۶ سمت نخست‌وزيرى را به عهده گرفت نقش مهمى در پيشبرد سياست خارجى مالزى ايفاء نمود از ۱۹۸۱ به دنبال تعيين آقاى داتوک سرى ماهاتير برخلاف ديگر رهبران قبلى مالزى که به‌طور سنتى به انگلستان گرايش داشته‌اند، تلاش کرده است به سياست خارجى تحرک بيشترى دهد. در اين جهت روابط سياسى مالزى با کشورهاى مختلف همچون آمريکا - اروپاى غربى - ژاپن - چين و نيز روسيه افزايش قابل ملاحظه‌اى يافته است.


در دوران نخست‌وزيرى ماهاتير تأثير روابط سياسى خارجى در تأمين منافع اقتصادى کشور تأکيد زيادى شده است. در همين چارچوب مى‌توان به طرح سياست ”نگاه به شرق“ (Look East Policy)، ماهاتير اشاره کرد، که براساس آن تلاش مى‌شود مسير توسعه اقتصادى ژاپن و کره جنوبى دنبال شود. در همين جهت روابط اقتصادى مالزى با اين دو کشور افزايش قابل ملاحظه‌اى داشته و ميزان سرمايه‌گذارى‌هاى ژاپن در اين کشور بسيار افزايش يافته است. از ديگر ويژگى‌هاى سياست خارجى مالزى در دوران نخست‌وزيرى ماهاتير محمد مى‌توان به تلاش براى حضور بيشتر در صحنه بين‌المللى اشاره کرد. به‌طورى که در طول چند ساله گذشته اين کشور در صحنه سياست‌هاى منطقه‌اى و بين‌المللى بسيار فعال شده است.


اين کشور در ۱۹۸۹ به‌عنوان عضو غيردائم وارد شوراى امنيت سازمان ملل شد. قبل از آن نيز ماهاتيرمحمد نخست‌وزير اين کشور به‌عنوان رئيس کنفرانس مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل متحد برگزيده شده بود.


همچنين وى در جريان برگزارى کنفرانس کشورهاى غير متهد در ”حراره“ پيشنهاد تشکيل کميسيونى را براى بررسى مسائل اقتصادى کشورهاى در حال توسعه، به‌نام ”کميسيون مستقل جنوب“ مطرح نمود و ”جوليوس نايرره“ رئيس‌جمهور پيشين تانزانيا را به‌عنوان رئيس اين کميسيون پيشنهاد کرد که با موافقت کشورهاى غيرمتعهد تشکيل شد.


شرکت‌هاى نظاميان مالزى در نيروهاى ناظر بر آتش‌بس سازمان ملل در مرز جمهورى اسلامى ايران و عراق، و نيز در نيروهاى ناظر سازمان ملل در ناميبيا را مى‌توان نيز نام برد. اين کشور در مسئله فلسطين و کمک به آوارگان فلسطينى و مجاهدين افغانستان نيز بسيار فعال بوده است. به‌طور کلى با توجه به رفت و آمدهاى سياسى مقامات مالزى و شرکت فعال اين کشور در تحولات بين‌المللي، مى‌توان گفت اين کشور در دوران ماهاتير تلاش زيادى براى مطرح نمودن خود در صحنه جهانى و ايفاء يک نقش فعال بين‌المللى داشته است، که اين موضوع اهميت زيادى به وزارت خارجه اين کشور داده است.