توانايى افراد مسن در حفظ تعادل کاهش مى‌يابد. افراد بالاى ۶۰ سال هنگام ايستادن، بيشتر از بزرگسالان جوان‌تر حرکت موجى دارند، به‌ويژه اگر در وضعيت خميده ايستاده باشند (هازلکس و شامبز، ۱۹۷۵؛ هلبرانت و بران، ۱۹۳۹؛ شلدون، ۱۹۶۳). تغييرات سنى در زمينهٔ تعادل نيز در حالتى که سالمندان روى سطح متحرک بايستند و آن سطح به‌طور ناگهانى حرکت کند، رفتارى مشابه با سُر خوردن را ظاهر مى‌سازد. در مقايسه با جوانان، براى پيران زمان بيشترى طى مى‌شود قبل از اينکه در عضلات پاى خود واکنش احساس کنند و تعادل خود را به‌دست آورند و بعضى از اوقات عضلات فوقانى پا قبل از عضلات ساق پا، آن طورى که در جوانان انجام مى‌شود، از خود واکنش نشان مى‌دهند. قدرت واکنش عضلانى در پيران از يک زمان به زمان ديگر بسيار متغير است (ولاکوت، شاموى - کوک و ناشنر، ۱۹۸۶).
ولاکوت (۱۹۸۶) دربارهٔ عکس‌العمل افراد مسن به هنگام کج کردن سطح متحرک به جلو و عقب مطالعه کرد. نيمى از افراد مسن که توسط ولاکوت بررسى شدند نخستين بار تعادل خود را از دست دادند، ليکن بعد از چند نوبت ياد گرفتند که چگونه تعادل خود را حفظ کنند. بنابراين افراد مسن در مقايسه با جوانان موقع سُرخوردن و افتادن آسيب‌پذيرتر هستند، ليکن قابليت اين را دارند که در اثر تمرين، پايدارى و تعادل خود را بهتر کنند.
افتادن افراد مسن حائز اهميت بسيار است، در واقع افتادن افراد بالاى ۷۵ سال ممکن است موجب مرگ اِتفاقى آنها شود. يکى از نتايج معمول و متداول آن به‌ويژه در کسانى که به عارضهٔ پوکى استخوان‌ها مبتلا هستند شکسته شدن مهره‌هاى ستون فقرات، لگن خاصره و استخوان ران يا مچ دست است. پيچيدگى‌هاى اين نوع شکستگى‌ها مى‌تواند باعث مرگ فرد آسيب‌ديده شود. حتى موقعى که افراد مسن بهبود يابند، بايد هزينهٔ سنگينى را بابت مراقبت‌هاى پزشکى تحمل کنند و براى حرکت کردن به ديگران وابسته شده يا زمين‌گير مى‌شوند. ترس از افتادن نيز ممکن است شيوهٔ زندگى روزانهٔ آنها را تغيير دهد يا اينکه آنها را بيش از اندازه در مورد حرکت کردن محتاط کند.
تغييرات سنى در زمينهٔ تعادل بدن به سيستم‌هاى مختلف بدن و تغييرات آنها وابسته است، به‌ويژه وابستگى به سيستم عصبى بيشتر از ساير دستگاه‌هاى بدن است. به‌طورى که قبلاً اشاره شد، در گيرنده‌هاى حسِ حرکتى بعضى از افراد مسن تغييراتى ايجاد مى‌شود که ممکن است اين تغييرات در اندام‌هاى تحتانى بيشتر و دامنهٔ وسيع‌ترى نسبت به اندام‌هاى فوقانى باشد. تغييرات بصرى همچنين تغييراتى که در گيرنده‌هاى حلزونى گوش درونى و اعصاب افراد بالاى ۷۵ سال رخ مى‌دهد، ممکن است آنها را در يک وضعيت نامطلوب قرار دهد (برگستروم، ۱۹۷۳؛ جانسون و هاکينز، ۱۹۷۲؛ روزن هال و روبين، ۱۹۷۵). کاهش تارهاى عضلانى تند انقباض يا تحليل قدرت ممکن است مانع واکنش سريع در افراد مسن براى حفظ پايدارى آنها گردد. همين‌طور آرتروز مفصل‌ها ممکن است اين حالت را به‌وجود آورد. اين مطلب که آيا اين تغييرات ناشى از کاهش آمادگى جسمى يا افزايش آستانهٔ ادراکى باشد يا حاصل از تغييرات در سيستم عصبى محيطي، سيستم عضلانى - اسکلتي، يا در سيستم عصبى مرکزي، هنوز روشن نشده است.