سرعت دويدن با طول و تعداد گام در دقيقه مشخص مى‌شود. براى افزايش سرعت دويدن، به يک يا هر دوى اين عوامل بايستى افزوده شود. طول گام اساساً به بلندى پا و قدرت آن بستگى دارد. سرعت حرکت پا يا فرکانس، اکثراً به سرعت عضلات منقبض شونده و هماهنگى عصبى عضلانى (مهارت) در دويدن بستگى دارد.
دويدن به طور مکانيکى از فردى به فرد ديگر فرق مىکند و در يک فرد نيز دويدن با سرعت‌هاى متفاوت، متغير است.
مکانيک‌هاى دويدن (تکنيک‌ها) خصوصاً در موارد ذيل با سرعت تغيير مىکند.
۱. ميزان و نوع تماس پا با زمين (سطح)
۲. ميزان فلکشن و اکستنشن مفاصل
۳. ميزان خم‌شدن بدن به جلو
در دويدن با سرعت آهسته، پا تماس کامل با زمين پيدا مىکند. سطح تماس پا با هر گام از پنجه پا به پاشنه پا مى‌‌رود و برمى‌گردد. (استراحت عضلات پشت ساق پا) همچنان که سرعت دويدن افزايش مى‌يابد، ميزان تماس پا کمتر مى‌شود تا اينکه بالاخره در حداکثر سرعت فقط قسمت جلويى پا (پنجه) با زمين تماس پيدا مىکند. (دونده‌ها روى شست پا مى‌دوند) در دويدن با سرعت کم دامنه حرکت مفاصل مربوطه نسبتاً کم است، و دونده تمايل دارد که با بازوهاى افتاده‌تر بدود ولى همچنانکه سرعت افزايش مى‌يابد، در مفاصل دست و پا فلکشن و اکستنشن بيشترى رخ مى‌دهد و حرکات ساير مفاصل مطابق آن افزايش مى‌يابد. همچنين عمل بازوها بيشتر مى‌شود. در سرعت کمتر دونده تمايل دارد به حالت عمودى‌تر بدود. در حالى که در حداکثر سرعت، بدن دونده نمونه دوى سرعت با زاويه ۱۵ درجه مايل به جلو حرکت مىکند. خم‌شدن به جلو معمولاً به طور طبيعى با افزايش نيروهاى نوسانى رخ مى‌دهد و سعى آگاهانه براى افزايش خم‌شدن به جلو اغلب لازم نيست ولى گاهى لازم است به دونده خم‌شدن به جلو را آموزش داد.