برنامه‌هايى که در مدارس و دانشگاه‌ها اجراء مى‌شود، و به گرفتن مدارک تحصيلى منتهى مى‌گردد، آموزش رسمى (formal education) نام گرفته است. بديهى است آموزش فقط به سواد و آنچه در مدرسه آموخته مى‌شود، منحصر نيست. موضوع‌ها و مطالب آموختنى بى‌شمار هستند. انسان هميشه در حال آموختن است، چه در مدرسه و چه در خارج از آن:
در خانواده، در ميدان بازي، در محيط کار، در اجتماع، در طبيعت، از آنچه مى‌شنود، مى‌بيند، و از راه حس‌هاى مختلف درک مى‌کند، و از آنچه درباره آن به تفکر مى‌افتد. به آموزشى که در خارج از مدرسه انجام مى‌شود و به مدرک تحصيلى منتهى نمى‌شود، آموزش غير رسمى (informal education) نام داده‌اند.
دامنهٔ آموزش غير رسمى به مراتب وسيع‌تر از آموزش رسمى است. اهميت آن نيز از نظر رشد و بلوغ عاطفي، فکري، سياسى و اجتماعى بيشتر مى‌باشد. بدين جهت، به‌تدريج مقام و موقعيت خاصى پيدا کرده است، و فعاليت‌هاى منظمى توأم با برنامه‌ريزى در بعضى از زمينه‌هاى آن، چون آموزش مادران، مسائل و روابط خانواده، و فعاليت‌هاى جوانان، آغاز شده است. در حقيقت، برنامه‌ريزى و خدمات و فعاليت‌هاى هنري، هم‌چنين آموزش‌هاى بزرگسالان نيز بخش بزرگى از فعاليت‌هاى آموزش غير رسمى را تشکيل مى‌دهند.
در بسيارى از کشورها، برنامه‌ريزى و اجراى خدمات آموزش غيررسمى توسط سازمان‌هاى مختلفى از وزارت آموزش و پرورش انجام مى‌شود، و هيچ‌گونه هماهنگى بين برنامه‌هاى آموزش غير رسمى با يکديگر، و با برنامه‌هاى آموزش رسمى به چشم نمى‌خورد.