در جلسهٔ مشاوره، پيام بين مراجع و مشاور به دو صورت کلامى (Verbal) و غيرکلامى (Non-Verbal) مبادله مى‌شود. به نظر ويليامسون (۱۹۵۹) پيام کلامى پيامى است که با گوش شنيده مى‌شود و در بيان آن دستور زبان رعايت مى‌گردد. محدوديت اين پيام در آن است که برخى احساسات و عواطف انسان به صراحت در قالب کلمات قابل بيان نيستند. براى رفع اين نقيصه، در مشاوره از پيام غيرکلامى نيز استفاده مى‌شود. در پيام غيرکلامى - على‌رغم پيام کلامى - گفته‌اى وجود ندارد و پيام بيشتر از طريق ايما و اشاره و حالات مشاور يا مراجع مبادله مى‌شود.
در جلسهٔ مشاوره از هر دو نوع پيام تواماً و به‌وفور استفاده مى‌شود. مشاور از طريق پيام غيرکلامى احساسى را ظاهر مى‌سازد که از طرف مراجع به‌وضوح مطرح نشده است. مشاور معمولاً به احساساتى پاسخ مى‌گويد که در جلسهٔ مشاوره از طرف مراجع ظاهر مى‌شوند. مشاور بايد به آنچه که گفته مى‌شود و به آن طورى که بيان مى‌گردد، به‌طور دقيق گوش فرا دهد و براى هر يک پاسخ مناسبى فراهم آورد.