قرآن فلسفه نماز را یاد خدا میداند؛ «أَقِمِ الصَّلَوهَٔ لِذِكْرِی » (۲۴) و ذكر خدا را مایه آرامش دلها؛ «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (۲۵) و نتیجه آرامش دل را …
قرآن فلسفه نماز را یاد خدا میداند؛ «أَقِمِ الصَّلَوهَٔ لِذِكْرِی » (۲۴)
و ذكر خدا را مایه آرامش دلها؛ «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (۲۵)
و نتیجه آرامش دل را پرواز به ملكوت. «یَأَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُٔ ارْجِعِی إِلَی رَبِّك» (۲۶)
قرآن در مواردی دیگر، دلیل عبادت را تشكر از خداوند میداند:
«اُعْبدوُا رَبَّكُمْ الَّذی خَلَقكُم» (۲۷)
پرستش كنید پروردگارتان را كه شما را آفرید.
«فَلْیَعْبُدُواْ رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ الَّذِی أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَءَامَنَهُم مِّنْ خَوْفِ» (۲۸)
پس پروردگار این خانه (كعبه) را پرستش كنند كه آنان را از گرسنگی و ناامنی نجات داد.
در بعضی آیات به نقش تربیتی نماز اشاره شده است:
«إِنَّ الصَّلَوهَٔ تَنْهَی عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ» (۲۹)
همانا نماز انسان را از زشتیها و مُنكرات باز میدارد.
نمازگزار ناچار است كه بخاطر صحّت نماز و یا قبول شدن آن، یكسری دستوراتِ دینی را مراعات كند كه رعایت آنها خود زمینهای قوی برای دوری از گناه و زشتی است. آری كسی كه لباس سفید بپوشد، طبیعی است كه روی زمینِ آلوده و كثیف نمینشیند.
قرآن بدنبال سفارش به نماز میفرماید:
«إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَات» (۳۰)
همانا كارهای شایسته، گناهان را از بین میبرند.
پس نماز یك توبه عملی از گناهان گذشته است و خداوند با این آیه به گنهكار امید میدهد كه اگر به كارهای شایسته همچون نماز و عبادت روی بیاورد بدیهایش محو میشود.
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است