چگونه بیشترین بهره را از روزهای روزه داری و ماه مبارک رمضان ببریم؟

ماه رمضان که نزدیک می شود، شور و شوقی را با خود می آورد و در این شور و شوق می توان آماده شدن مردم را برای روزه و ورود به ماه مهمانی خدا مشاهده کرد. راستی چرا روزه، این فریضه الهی، با تمام سختی هایش، شیرین و خاطره انگیز است و مردمان را به استقبال می طلبد؟ امیرمؤمنان(ع) تعبیری لطیف را درباره روزه به کار می برند: روزه ماه رمضان چون سپری در برابر عذاب الهی است (خطبه109).

واژه سپر یک بار دیگر نیز در نهج البلاغه به کار رفته است و آن همراه با واژه تقواست. پس میان روزه و خویشتن بانی باید همبستگی وجود داشته باشد و این ارتباط را قرآن کریم در میان می نهد، آنجا که می فرماید: ای اهل ایمان روزه برشما واجب شد... شایدکه متقی شوید (بقره/183). از دیگر ویژگی های برجسته روزه، دور بودن آن از رذیله ریا است. این فریضه الهی به گونه ای است که همراه با اخلاص است. پس 2ویژگی بزرگ پارسایی و اخلاص، عظمت این عمل را نزد پروردگار نمایان می سازد.

آدمی با روزه داری خود را در حصن و حصاری در برابر گناه قرار می دهد و خیال گناه را در مسیر ذهن نمی پرورد. روزه و شرایط ناشی از آن می تواند لطافت فطری را در ضمیر آدمی بیش از پیش برجسته و بیدار کند و آدمی را به سوی سرزمین تقوی و پارسایی رهنمون نماید. سیر صعودی آدمی به سوی ملکه تقوی، خشوع، خضوع و فروتنی، او را در برابر درگاه باری افزون می گرداند. خداوند بندگان مؤمن خود را با نماز و زکات و مجاهدت در ایام روزه داری حفظ می کند تا اندامشان از گناه بیمه شود و چشم هاشان فروتنی آموزد و جانشان خاکساری گیرد و دل هاشان خاشع شود و خودپسندی از آنان رخت بربندد و از سر فروتنی در روزه، پرواری و شکم بارگی را فراموش کنند.

اما اگر آدمی در هنگامه روزه داری خود را وانپاید و نفس خویش را بر خویشتن مسلط یابد، نصیب او چیزی جز تشنگی و گرسنگی نخواهدبود. امام علی(ع) در وصف چنین روزه دارانی می فرمایند: چه بسیار روزه داری که از روزه اش جز گرسنگی و تشنگی سودی نبرد، و چه بسیار نمازگزاری که از به پا خاستنش جز رنج و بیداری او را حاصلی نباشد. آفرین بر خواب و خوراک زیرکان (حکمت137).

پیام صدریه