چرا به فرزندانمان محبت کنیم؟

تحقیقات نشان داده است، کودکانی که در خانواده‌های امن و پناهگاه‌های مطمئن به لحاظ روحی و عاطفی پرورش یافته‌اند به حداکثر رشد ذهنی و جسمی​ می‌رسند. در عین حال بنابر تاکید اکثر …

تحقیقات نشان داده است، کودکانی که در خانواده‌های امن و پناهگاه‌های مطمئن به لحاظ روحی و عاطفی پرورش یافته‌اند به حداکثر رشد ذهنی و جسمی​ می‌رسند.
در عین حال بنابر تاکید اکثر روان‌شناسان، ارتباط عاطفی والدین با فرزندان از بسیاری​ مشکلات رفتاری، اختلالات روانی و اضطرابی و آسیب‌های اجتماعی پیشگیری می‌کند.
آنها بر این باورند که شدت رابطه عاطفی والدین با فرزندان و ایجاد یک وابستگی مستحکم موجب پیشگیری از اختلالات رفتاری، عاطفی و در نهایت آسیب‌های اجتماعی می‌شود.
افسانه برومند، روان‌شناس در این خصوص به ایرنا می‌گوید: دنیای کودک، دنیای محبوبیت و دوست داشتن است که در این مسیر رفتار عاطفی و متعادل والدین با یکدیگر به زیبایی این دنیا بیش از پیش می‌افزاید. در دنیای زیبای محبت کودکان که از اولین لحظه تولد و با در آغوش کشیدن مادر آغاز می‌شود، رفتار والدین با یکدیگر بسیار تاثیرگذار است.
به گفته وی، زبان تحقیر و تهدید بین والدین موجب فاصله گرفتن فرزندان از آنها و در نهایت روی آوردن به دنیای پرمخاطره بیرون از کانون خانواده می​شود.
بر این اساس فرزندانی که در محیط امن خانواده بزرگ و تکریم می‌شوند، آسیب‌پذیر نمی‌شوند. همچنین ​کنار هم قرار گرفتن عاطفه و درک احساسات فرزندان را می‌توان دارای بازتاب‌های بسیار مثبتی در زندگی آنها دانست.
کودک احترام گذاشتن، منظم بودن، محبت‌کردن، نحوه سخن گفتن و حتی شیوه بازی‌کردن را از والدین می‌آموزد. بر این اساس مهارت‌های اجتماعی شدن در کودکان از مشاهده الگوهای رفتاری اطرافیان ناشی می‌شود و به همین دلیل است که کودک را آیینه رفتار والدین می‌دانند.
اعضای خانواده برای کودک الگوهای بی‌چون و چرا و قابل اعتمادی هستند و آنچه کودک در محیط خانه یاد می‌گیرد در وجودش نهادینه می‌شود. اولین وظیفه والدین درباره مهارت‌های اجتماعی کودک ارائه الگوهای رفتاری مناسب به وی از طریق رفتار درست خویش است.
متخصصان علوم رفتاری حمایت عاطفی از کودک طی مراحل رشد را در شکل‌گیری شخصیت اجتماعی او موثر می‌دانند. با این حال افراط و تفریط در این مساله نیز نفی می‌شود.
حمایت بیش از اندازه، کودک را وابسته و منفعل بار می‌آورد و اجازه بروز مشخصه‌های رفتاری و تعامل با دیگران را از وی سلب می‌کند.
در مقابل ارضا نشدن نیازهای عاطفی، مهارت‌های اجتماعی کودک را حول محور محبت‌جویی و حتی ترحم‌طلبی شکل می‌دهد.
بر این اساس والدین باید رفتاری درست نسبت به یکدیگر داشته باشند تا همین رفتار در فرزندان آنها نیز شکل بگیرد.