افراد موفق چطور از زبان بدن خود استفاده می‌کنند؟

این یک واقعیت است که واکنش‌های ما به هرچیز جلوتر از زبان‌مان است. ممکن است وقتی برای مصاحبه کاری می‌رویم به مصاحبه‌کننده بگوییم اعتماد به نفس خوبی داریم و به‌شدت کاری هستیم؛ …

این یک واقعیت است که واکنش‌های ما به هرچیز جلوتر از زبان‌مان است. ممکن است وقتی برای مصاحبه کاری می‌رویم به مصاحبه‌کننده بگوییم اعتماد به نفس خوبی داریم و به‌شدت کاری هستیم؛ وقتی هم به کارنامه کاری‌مان نگاه کند حظ وافر ببرد اما اگر هنگام مصاحبه مدام با موهای‌مان بازی کنیم یا به چشم‌های مصاحبه‌کننده نگاه نکنیم و دست به سینه بنشینیم، این را نشان می‌دهیم که عصبی، مضطرب و در حالت تدافعی هستیم، درحالی‌که نمی‌خواستیم این‌طور نشان دهیم. تحقیقات ثابت کرده، چهره انسان می‌تواند بیش از ۲ هزار حالت مختلف ایجاد کند بنابراین خوش‌بیان‌ترین قسمت بدن است. ۹۳ درصد ارتباط میان فردی را هم زبان بدن تشکیل می‌دهد. زبان بدن می‌تواند گویای وضعیت درونی فرد باشد. برای مثال می‌تواند خشم، خستگی، وضعیت آرام، گیجی و دیگر نشانه‌ها را بروز دهد. بدن انسان‌ احساسات را منتقل می‌کند. عمومی‌ترین پیام‌ها هم عبارتند از: آرامش یا بی‌قراری، دوست داشتن یا دوست نداشتن. یادگیری زبان بدن می‌تواند به ما در ایجاد ارتباط بهتر کمک کند و در شرایط خاصی مانند مصاحبه کاری، خواستگاری، روابط اجتماعی و... کارساز باشد. بهتر است ابتدا از چشم شروع کنیم که می‌گویند می‌تواند خیلی چیزها را لو بدهد.

● پلک زدن نامداوم
نشانه‌های متفاوتی دارد؛ هراز گاهی چشمک زدن می‌تواند معنای متفاوتی داشته باشد و اغلب هیچ پیامی ندارد مگر این‌که با دیگر چیزها ترکیب شود. این کار می‌تواند نشانه تمرکز نداشتن یا برعکس تمرکز زیاد باشد البته اگر به شکل خیره باشد.

● نگاه مستقیم به چشم (هنگام گوش کردن)
نشانه علاقه و توجه است؛ نگاهی که روی چشم‌های صحبت‌کننده متمرکز است و می‌خواهد توجه و علاقه خود را نشان دهد. این نگاه زمانی که فرد در حال صحبت کردن است معنی دیگری دارد.

● نگاه به چپ (به‌طور کلی)
نشانه بازیابی، به خاطر آوردن و بازیافتن واقعیت است. بازیابی و بیان حقیقت با کمک حافظه به معنای بیان حقیقت است البته این‌که حقایق درست باشد یک بحث دیگری است.

● نگاه به چپ و پایین
نشانه گوش‌دادن به ندای درون، گفت‌وگوی باطنی، تلاش برای شکل دادن کلام و با خود صحبت کردن است. فکر کردن به چیزی همراه با حرف زدن با خود که بیشتر درباره اتفاقات بیرونی است تا احساسات درونی که در نگاه‌های به چپ و پایین نشان داده می‌شود.