کودکان ۶ ـ ۴ سال دانش اندکی از مفاهیم مربوط به ترافیک دارند. مفهوم «خیابان» برای آنان سوارهرو است و گاه پیادهرو. آنان هنوز در این سن مفهوم چپ و راست را به خوبی تشخیص نمیدهند. …
کودکان ۶ ـ ۴ سال دانش اندکی از مفاهیم مربوط به ترافیک دارند. مفهوم «خیابان» برای آنان سوارهرو است و گاه پیادهرو. آنان هنوز در این سن مفهوم چپ و راست را به خوبی تشخیص نمیدهند. اغلب، فرآیند کسب آگاهی از آنان با کاستیهایی روبهرو است. گاه، فکر میکنند دویدن روش مناسبی برای عبور از عرض خیابان است. آگاهیبخشی تدریجی و اینکه به آنان آموزش داده شود چه کاری را چه موقع باید انجام دهند در مورد کودکان زیر ۷ سال به مراتب مشکلتر از آموزش رسمی قوانین است.
چرا که کودکان در این سن کمتر میتوانند با این نوع آموزش رسمی ارتباط برقرار کنند. به طور تدریجی، میتوان به کودکان در این رده سنی برخی از امکاناتی که برای عبور عابر پیاده لحاظ شدهاند، مثل خطکشی عابر پیاده که در آن عابر بهتر توسط راننده دیده میشود و مسیرهای ایمن که برای رفتن به مدرسه مشخص شدهاند را نشان داد و کاربرد آنها را توضیح داد.
● تشخیص فواصل خالی میان خودروها
تصمیمگیری برای گذر از میان جریان خودروهایی که در خیابان حرکت میکنند و تشخیص فاصلههایی که گهگاه در زنجیره آنها دیده میشود برای کودکان زیر ۸ سال همواره امری دشوار است. تخمین اینکه چه موقع یک خودرو در حال حرکت به نزدیکی شما میرسد بیش از آن که به توانایی تشخیص سرعت مربوط باشد، به توانایی تشخیص فاصله مربوط است، که البته در شرایطی که خودرویی به طور غیر عادی تند حرکت میکند این تخمین امری خطرناک هم میتواند باشد. کودکان کمسن و سالتر، معمولا منتظر فواصل خالی طولانیتر در میان جریان خودروهای در حال حرکت میشوند اما بزرگترها از فواصل ایجاد شده کوچکتر هم استفاده میکنند و از عرض خیابان گذر مینمایند. گویا این امر به میزان مهارتهای افراد در این کار بستگی دارد.
● توانایی ایجاد تحرک
توقف یا حرکت سریعتر هنگام راه رفتن یا دویدن از مهمترین تواناییهای افراد است. این توانایی در کودکان زیر ۶ سال به اندازه کافی وجود ندارد (درصد کودکانی که میتوانند چنین اقداماتی را انجام دهند کمتر از ۸۵ درصد است) و در مورد کودکان زیر ۴ سال میتوان گفت که این مساله تقریبا دیده نمیشود. چند قاعده اصلی در مورد کودکان به عنوان عابران پیاده وجود دارد:
۱) در جاهایی که احتمال تعامل و مواجهه کودکان با خودرو، وجود دارد، باید از ایجاد موانع دید جلوگیری کرد. در مکانهایی که این امکان وجود ندارد، خودروها باید از سرعت خود بکاهند و رانندگان باید آموزش ببینند که در این محلها بیشتر به کودکان توجه داشته باشند.
۲) محل عبور کودکان نزدیک به خروجی مدارس یا محلهای بازی نباید به گونهای باشد که خودروی پارک شده یا سایر موارد دیگر مانع دید شوند. وجود نرده و میلههای محافظ کنار جدول باید پیش از عبور کودکان از خیابان مانعی برای آنان ایجاد نماید.
۳) پارک کردن در کنار محل گذر عابر پیاده یا نزدیک تقاطعها و چهارراهها باید ممنوع شود و این ممنوعیت در این محلها اعمال شود.
۴) در خیابانهایی که کودکان زیاد در آنها رفت و آمد دارند، خودروها میبایست سرعت ترددشان با این محلها و محلهایی که احتمال بازی کردن کودکان در آنها وجود دارد متناسب باشد.
۵) آرام کردن تردد خودروها نیز در مسیرهای مربوط به مدارس میتواند بسیار موثر باشد. (سرعتگیرها یا سایر تجهیزات مهندسی)
۶) در خیابانی که کودکان زیادی در آنجا زندگی میکنند باید تردد خودروهای سنگین محدود شود.
۷) زمینهای بازی باید هرچه نزدیکتر به محل زندگی کودکان در نظر گرفته شوند. آمارها نشان دادهاند که نزدیک بودن زمینهای بازی به محل زندگی کودکان از میزان تصادفات به طور قابل توجهی میکاهد.
سرهنگ دکتر علیرضا اسماعیلی
استادیار دانشگاه علوم انتظامی
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است