معرفی بازی های بومی، محلی و سنتی خراسان شمالی

● چشمک بازی ▪ اهداف بازی: سرگرمی و نشاط، افزایش دقت، تمرکز، تیزبینی و شجاعت ▪ تعداد بازیکنان: ۲ تا ۱۰ نفر ▪ ابزار بازی: چند ورق کاغذ و قلم، ▪ محوطه بازی: فضای بسته ▪ شرح بازی: قبل …

● چشمک بازی
▪ اهداف بازی: سرگرمی و نشاط، افزایش دقت، تمرکز، تیزبینی و شجاعت
▪ تعداد بازیکنان: ۲ تا ۱۰ نفر
▪ ابزار بازی: چند ورق کاغذ و قلم،
▪ محوطه بازی: فضای بسته
▪ شرح بازی: قبل از شروع بازی، بازیکنان از بین خودشان یک «اوستا» انتخاب می کنند و وی یک کاغذ را به تعداد بازیکنان تکه می کند.روی هر برگ اسم یک نفر از بازیکنان را می نویسد و در ضمن روی اسم یک بازیکن علامت ستاره می گذارد، سپس بچه ها به شکل دایره می نشینند و «اوستا» برگه ها را به دور از چشم بازیکنان تا می زند و ضمن به هم زدن برگه ها، آن ها را وسط دایره می ریزد. به اشاره «اوستا» هر بازیکن یک برگه تاشده بر می دارد و پنهانی آن را باز می کند. اسم ستاره دار به دست هر نفر که افتاد او باید به طور پنهانی به صاحب اسم ستاره دار چشمک بزند.گیرنده چشمک «شاهد» قلمداد می شود، که در این وضعیت چشمک زننده و شاهد هر دو سکوت می کنند و چیزی نمی گویند. در هنگام چشمک زدن و تعیین شاهد، بقیه بازیکنان باید بسیار حواس جمع و تیز باشند تا بتوانند چشمک زننده و شاهد را شناسایی کنند.اگر کسی بتواند چشمک زننده و شاهد را حدس بزند و حدسش هم درست باشد برای هر مورد یک امتیاز می گیرد و حتی اگر یکی از آن ها را حدس بزند یک امتیاز کسب می کند. این بازی با شناسایی چشمک زننده و شاهد، دوباره به همان شیوه قبلی آغاز می شود.
▪ یادآوری: اگر هر بازیکنی در هنگام حدس زدن، چشمک زننده و شاهد را اشتباهی شناسایی کند برای هر کدام یک امتیاز منفی می گیرد. این بازی به همین روش ادامه پیدا می کند تا یک نفر به امتیاز تعیین شده برسد و به عنوان برنده شناخته شود.
● چام چام
▪ اهداف بازی: سرگرمی و نشاط ، افزایش هماهنگی عصبی، عضلانی و سرعت
▪ تعداد بازیکنان: ۲ نفر
▪ ابزاربازی: به ابزار نیاز ندارد
▪ محوطه بازی: فضای بسته
▪ شرح بازی: این بازی با حرکت های نمایشی دست ها، همراه با شعرخوانی انجام می شود. برای توضیح ساده تر بازی و درک و فهم آن، ابتدا حرکت دست ها را با شماره گذاری توضیح می دهیم و در ادامه هجاهای شعر را با شماره گذاری می آوریم. با این توضیح که شماره حرکت دست ها با شماره هجاهای شعر، همزمان انجام می شود؛ یعنی با حرکت اول دست، هجای شماره یک شعر خوانده می شود و در حرکت دوم دست هجای شماره ۲ از شعر گفته می شود و در حرکت سوم دست، هجای‌بخش شماره ۳ از شعر خوانده می شود.
▪ حرکت دست ها عبارت است از:
۱) ابتدا ۲ نفر در فاصله ۲۰ سانتی روبه روی هم می ایستند و کف دست راست را به سوی بالا و کف دست چپ را به سوی پایین نگه می دارند و سپس کف دست ها را به هم می زنند.
۲) هر بازیکنی پشت دست هایش را در مقابل سینه نگه می دارد و هر دو کف دست ها را به یکدیگر می زنند.
۳) هر کس به طور جداگانه دو دست هایش را به هم می زند.
۴) دست ها را به حالت ضربدر مقابل سینه نگه می دارند.
۵) هر بازیکن با دست راست یک ضربه کوچک و تفننی به شکم طرف مقابل می زند و شعر چام چام چام را هر دو بازیکن با هم می خوانند.
۶) زمانی که دست ها را به حالت ضربدر در مقابل سینه نگه می دارند، می گویند: «استپ».
۷) هر دو سعی می کنند یک ضربه کوچک و تفننی به شکم یکدیگر بزنند که در این وضعیت می گویند «پوچ»
در این بازی هر کس زودتر به شکم طرف مقابل ضربه بزند برنده خواهد شد. این ضربه بیشتر جنبه شوخی و حالت قلقلک دارد.

منبع: کتاب بازی های بومی، محلی و سنتی خراسان شمالی
نوشته «اعظم حکمتی» و «حبیب ا... رحمانی