۱۵ شهریور سال ۱۳۳۵ ـ انتشار اسناد حاکمیت ایران بر بحرین از سوی دولت تهران

نیمه شهریور سال ۱۳۳۵ خورشیدی (پنجم سپتامبر ۱۹۵۶) اسناد رسمی حاکمیت ایران بر بحرین از سوی دولت وقت در تهران انتشار یافت زیرا که قرار بود به عنوان یک استان ایران اعلام و لایحه …

نیمه شهریور سال ۱۳۳۵ خورشیدی (پنجم سپتامبر ۱۹۵۶) اسناد رسمی حاکمیت ایران بر بحرین از سوی دولت وقت در تهران انتشار یافت زیرا که قرار بود به عنوان یک استان ایران اعلام و لایحه مربوط به مجلس داده شود. قبلا شنیده شده بود که دولت لندن درنظر دارد که پیش از خروج از شرق سوئز، به شیوخ خلیج فارس که تحت الحمایه آن دولت بودند به صورتی استقلال بدهد. هنوز نفت این مناطق به صورت انبوه مورد استفاده قرارنگرفته بود.
انگلیسی ها در طول سلطه بر بحرین تلاش بسیار کرده بودند تا ماهیت ایرانی آن را تضعیف کنند. در طول سلطه انگلیسی ها، همواره بر سر بحرین میان دولت ایران و دولت لندن مشاجره بود و این مشاجرات در زمان حکومت دکتر مصدق به اوج رسیده بود.
بحرین از آغاز تاسیس ایران واحد در زمان کوروش بزرگ، بخشی از وطن بود و «میش ماهیگ (گوسفند ماهی - ماهی گوسفند شکل)» خوانده می شد. در زمان ساسانیان، اعراب کوشیدند که به آنجا مهاجرت کنند که شاپور اول و شاپور دوم (ذوالاکتاف) آنان را اخراج کردند. شاپور دوم اعراب مهاجم را از شانه هایشان به ریسمان کشید تا باردیگر وارد بحرین نشوند.
درپی شکست نظامی ایرانیان از عرب در سده هفتم میلادی، مهاجرت اعراب بدوی (صحرا نشین) از جزیرهٔالعرب به "میش ماهیگ" از سر گرفته شد که بوئیان (دیلمیان) بار دیگر آنان را سرکوب کردند و این جزایر و قطر را در کنترل حاکم فارس (شیراز) قراردادند. این جزایر با حفظ ماهیت ایرانی (زبان فارسی و فرهنگ ایرانی) تا قرن ۱۶ و ورود پرتغالی ها به خلیج فارس همچنان بخشی از ایالت فارس بودند. صفویان در سال ۱۶۰۲ پرتغالی ها را اخراج و حالت قبلی را به جزایر بحرین بازگردانیدند. نادرشاه در ایرانیزه کردن منطقه خلیج فارس و امتداد آن تا جزایر زنگبار (آفریقای شرقی) تلاش بسیار کرد و به ساخت کشتی جنگی همت گمارد. پس از کریم خان زند، انگلیسی ها بر جزایر خلیج فارس سلطه یافتند زیرا که ایران فاقد نیروی دریایی موثر بود. انگلیسی ها اقلیت سنی و خاندان آل خلیفه (اعراب مهاجر از جزیرهٔ العرب) را حاکم بر جزایر بحرین کردند. با وجود این، حاکم وقت این جزایر با دربار ناصرالدین شاه روابط نزدیک و حرف شنوی داشت و پس از آن نیز این حکام سعی می کردند کاری نکنند که باعث تحریک ایرانیان شوند.
احیاء ناسیونالیسم ایران، و تلاش های دوران رضا شاه و دکتر مصدق برای پس گرفتن بحرین از انگلستان عملا نتیجه معکوس داد و باعث رانده شدن اکثریت ۷۰ درصدی شیعه این جزایر که عمدتا از تبار ایرانی بوده اند از حکومت و قدرت شد و وضعیتی شبیه شیعیان عراق به وجود آمد و ....
بیستم آبان سال ۱۳۳۶ خورشیدی(۱۱ نوامبر ۱۹۵۷ میلادی) شورای وزیران دولت وقت ایران با آوردن شواهد از تاریخ و اسناد دیگر، بحرین را استان ۱۴ ایران اعلام داشت که دولت انگلستان به این اقدام اعتراض کرد. در پی این اقدام، بسیاری از مردم و جمعیتها پیامهای حمایت از دولت فرستادند و در نقاط مختلف کشور چند مدرسه و خیابان به بحرین تبدیل نام داده شدند. اختلاف نظر ایران و انگلستان در این زمینه تا سال ۱۳۴۶ (۱۹۴۷ میلادی) هم ادامه داشت که دوسال بعد، شاه در جریان سفر خود به هند در مصاحبه ای به طور غیر مترقبه نسبت به دعاوی ایران بر بحرین عقب نشینی نشان داد و ... که در افواه شنیده می شد که شاه به خواست آمریکا چنین کرده است. این عمل شاه (پهلوی دوم) اشتباه دیگری را در تاریخ او برجای گذارده است. بحرین که دهها سال تحت الحمایه انگلستان بود سالهاست که محل توقف و رفت و آمد نیروهای نظامی آمریکا در خلیج فارس شده است.
یکی از اتهامات امیر عباس هویدا نخست وزیر پیشین که در بهار سال ۱۳۵۸ (۱۹۷۹ میلادی) به حکم دادگاه انقلاب اعدام شد موافقت با تجزیه کشور و جدا شدن بحرین (قانونا استان چهاردهم) بود. طبق قانون اساسی وقت، شاه و نخست وزیر حافظ تمامیت کشور بودند. رفراندم استقلال بحرین تنها در این جزیره انجام شده بود حال آنکه طبق موازین و منطق بین المللی باید در ایران انجام صورت می گرفت و نظر ایرانیان استعلام می شد.