تاریخچه روز جهانی کارگر

برای پیداکردن پیشینه روز کارگر باید به روزهایی در ماه دسامبر سال ۱۸۶۹ در شهر فیلادلفیا بازگشت؛ جایی که ۹ خیاط اروپایی که خود را «شوالیه های کارگر» می نامیدند، یک انجمن کارگری �

برای پیداکردن پیشینه روز کارگر باید به روزهایی در ماه دسامبر سال ۱۸۶۹ در شهر فیلادلفیا بازگشت؛ جایی که ۹ خیاط اروپایی که خود را «شوالیه های کارگر» می نامیدند، یک انجمن کارگری بنیان گذاشتند. این انجمن کارگری ابتدا پنهان نگه داشته شد، اما به سرعت در سال ۱۸۷۲ رشد کرد. آنها با فروپاشی اتحادیه ملی کارگری (۱۸۷۳-۱۸۶۶) در سال ۱۸۷۳ که گروه بزرگی از کارگران اصلاح طلب را نمایندگی می کرد، به تدریج بزرگ تر شدند. اتحادیه ملی کارگری تلاش ناموفقی داشت برای تغییرات وضع کارگران با فشار به نمایندگان کنگره، به خصوص برای قانون ۸ ساعت کار روزانه. تلاش آنها با شکست مواجه شد و انجمن از هم پاشید. بیشتر آنها مهاجران اروپایی ای بودند که به دنبال آرزوهای خود به آمریکا رو آورده بودند. تعداد اعضای شوالیه های کارگر در سال ۱۸۸۶ یعنی تنها ۱۷ سال پس از تاسیس به بیش از ۷۰۰هزار نفر رسید. شعار آنها «صدمه به یک نفر، نگرانی برای همه» بود و برای ایده های بلندپروازانه ای همچون ۸ ساعت کار روزانه، توقف کار کودکان و دستمزد برابر تلاش می کردند.
آنها هم مجمع عمومی داشتند و هم مجامع اصناف خاص. در حالی که زنان و کارگران سیاه می توانستند به عضویت در این انجمن درآیند، کارمندان بانک، قمارخانه ها و سهامداران شرکت ها از حضور در آن محروم بودند. شوالیه ها، اعتصاب ها و تحریم های متعددی را سازمان دادند و پیروزی های متعددی را نیز به دست آوردند. اگرچه در برخی از اعتصاباتی که انجام دادند به دلیل اعمال خشونت از سوی تظاهرکنندگان باعث ایجاد مناقشات بسیاری شد.
ساختار اقتدارگرای انجمن، سوء مدیریت، اعتصابات ناموفق و پدیدارشدن فدراسیون کارگری ایالات متحده در سال ۱۸۸۶ باعث افول انجمن شد تا آنکه در سال ۱۸۹۰ تعداد اعضای آن تنها ۱۰۰هزار نفر بودند و در سال ۱۹۰۰ دیگر هیچ اثری از آن باقی نماند.
«شوالیه های کارگر» اجتماعات بزرگ کارگری را شکل دادند از جمله آنچه در پنجم سپتامبر ۱۸۸۲ در شهر نیویورک برگزار کردند. اجتماع بزرگ تری نیز در سال ۱۸۸۴ برگزار شد که در آن برگزاری چنین مراسمی را به صورت سالانه تصویب کردند.
اما سازمان های کارگری موثر دیگری هم وجود داشته اند. سازمان بین المللی کارگران که در سال ۱۸۸۴ ایجاد شد و یکی از پایگاه های سوسیالیست ها و آنارشیست های انگلیسی به شمار می رفت. در ابتدا این سازمان شامل سوسیالیست ها و آنارشیست ها، سوسیالیست های فرانسوی و جمهوریخواهان ایتالیایی بود و توسط برخی اطرافیان کارل مارکس سازماندهی می شد. با جنجالی که بین مارکس و یکی از معروف ترین و برجسته ترین آنارشیست ها رخ داد، این سازمان با خروج آنارشیست ها دو نیم شد و مارکس برای نگه داشتن انجمن، مکان انجمن را به نیویورک انتقال داد. این سازمان نیز ۴سال بعد منحل شد. تلاش های دیگر هم برای احیای سازمان طی ۵سال پس از آن با شکست مواجه شد. بعد از شورش های کارگری اوایل ماه می سال ۱۸۸۶ شهر شیکاگو بود که «گروور کلیولند» رئیس جمهور وقت، گفت که این روز فرصتی برای به یادآوری ماجراهای این روز است.
اگرچه این نگرانی وجود داشت که چنین کاری به تقویت جنبش سوسیالیستی بینجامد. به همین جهت او روزی را که «شوالیه های کارگر» برای گرامیداشت روز کارگر مورد توجه قرار داده بودند، در نظر گرفت. این تاریخ در کانادا و در سال ۱۸۹۴ به وسیله رئیس جمهور وقت، جان تامپسون، به عنوان روز کارگر شناخته شد که در حقیقت از تظاهرات های گسترده کارگری در سال ۱۸۷۲ در تورنتوی کانادا سرچشمه می گرفت. از سوی دیگر سوسیالیست ها هم روز اول می را به صورت رسمی به عنوان روز جهانی کارگر پذیرفتند.