علی کریمی مله
نوشتار حاضر، ضمن توضیح مقولاتی چون عقل گرایی فلسفی، عقل گرایی کلامی، عقل گرایی اصولی و عقل گرایی جامعه شناختی به بررسی نسبت توسعه سیاسی با عقل گرایی دینی می پردازد و در نهایت به نتایج خاصی می رسد که از جمله آن این است که نه تنها عقل گرایی دینی (شیعی) مانعی بر سر راه توسعه سیاسی قرار نمی دهد بلکه پس از آنکه خطوط اصلی و اهداف کلی توسط دین بیان شد، عقل آدمی از طرف دین این اجازه را دارد که به تنظیم و تدوین ابزارها و روشهایی بپردازد که آدمی را در مسیر نیل به آن اهداف دینی، قرار دهد. از نگاه نویسنده به این ترتیب است که جمع مطلوب میان عقل گرایی دینی و توسعه سیاسی، انجام می پذیرد. <br /> موضوع شناخت، ابزارهای آن و حجیت آنها از مهمترین و نخستین دغدغه های فکری متفکران دینی و غیر دینی بوده است و از آغازین مراحل اندیشه انسان در باب شناخت و چگونگی آن، نقش عقل بر تارک تاریخ اندیشه بشر می درخشد. به طوری که اعتقاد به حجیت عقل در حوزه های مختلف فلسفه و کلام، اصول فقه، جامعه شناسی و جامعه شناسی سیاسی سبب تکوین مجادلات فکری متفاوت و دیدگاهها و مکاتب گوناگون شده است. توجه به حدود حجیت این ابزار شناخت و نقطه های تعارض آن با قلمرو وحی در نظر مکاتب الهی و موضعِ عمل حکومت دینی از بغرنج ترین معضلات فکری است... <br /> ● تعریف عقل گرایی <br /> ● بنیادهای کلامی موضوع <br /> ● عقل گرایی در احکام حکومتی <br /> ● ارتباط عقل گرایی با توسعه سیاسی <br /> ● امکان جمع بین عقل گرایی شیعی و توسعه سیاسی
فایل(های) الحاقی
| عقلانیت دینی و توسعه | aghlaniyate dini va toseee.exe | 518 KB | application/octet-stream |