از مردم سغد برای نخستین بار در سنگ‌نبشته‌های هخامنشی یاد شده است. در نوشته‌های داریوش بزرگ و خشایارشا بارها از استان Sug(u)da به‌عنوان بخشی از امپراتوری بزرگ پارسی نام برده شده است. در اوستا هم به کشور سغد و هم به مردمان آن با نام -Suyoa اشاره می‌گردد. هردوت در فهرست اقوام فرمان‌بردار پادشاهان هخامنشی نام سغد را ثیت کرده است، و به نوشته منابع دیگر یونانی، حد سرزمین سغد در جنوب، رود یسحون در شمال، رود جیحون بوده است. استرابو توجه داده است که مردم هرات، بلخ و سغد به زبان‌های مشابهی سخن می‌گفتند و گفتار یکدیگر را در می‌یافتند...
فایل(های) الحاقی
| خط و زبان سغدی | khat va zabane soghdi.pdf | 46 KB | application/pdf |