̎لورل̎ (گلدبرگ)، تحلیل‌گری مالی است که حق دلالی بالائی نیز از ̎وال استریت̎ دریافت می‌کند؛ ولی همیشه هنگام ترفیع یا افزایش حقوق، سرش بی‌کلاه می‌ماند، و به‌همین دلیل اعتقاد پیدا کرده که چون سیاه‌پوست است، هیچ‌کس در شرکت او را جدی نمی‌گیرد. مغبون و سرخورده، ̎لورل̎ و دستیار وفادارش، ̎سالی̎ (ویست)، شرکتی جدید باز می‌کنند ولی با این‌وجود ̎لورل̎ پی می‌برد که نگرانی‌هایش ریشه در واقعیت داشته: مشتری‌های مرد مایل نیستند از زنان ـ به‌خصوص اگر سیاه‌پوست هم باشند ـ مشاوره بگیرند. از این‌روست که ̎لورل̎، یک مرد سفیدپوست به نام ̎رابرت.اس.کاتی̎ برای خودش ابداع و او را به سمت مشاور عالی شرکت منسوب می‌کند. ̎لورل̎ وانمود می‌کند که توصیه‌های ̎کاتی̎ را به مشتریان منتقل می‌کند و مشتریان نیز این توصیه‌ها را دقیق و درست می‌یابند ولی وقتی می‌خواند خودش را ببینند، همیشه گفته می‌شود که در دفترش حضور ندارد (چون معقول هم هست که فردی چنین موفق، خیلی هم گرفتار باشد.) این کلک ظاهراً گرفته و کسب و کار ̎لورل̎ رونق می‌گیرد؛ ولی بیش از پیش، مشتریانش مایلند ̎کاتی̎ را رودررو ملاقات کنند. خب، این مسئله را به راحتی نمی‌شود حل کرد و ̎لورل̎ برای یک شب خود را ̎کاتی̎ جا می‌زند تا شرکتش را سرپا نگه‌دارد...
● دانلد پتری پسر کارگردان با سابقهٔ کانادائی، دانیل پتری است که از ابتدای کارش بسیار کوشید به‌عنوان کمدی‌ساز جا بیفتد و به‌رغم موفقیت‌هائی (از جمله پیرمردان غرغرو، ۱۹۹۳)، هیچ‌گاه به صف نخست کار در هالیوود راه پیدا نکرد. شریک بازسازی فیلمی فرانسوی با همین نام (رنه گن‌ویل، ۱۹۷۹) است، اما پیش از آن یک کمدی تام عیار ووپی گلدبرگی به‌نظر می‌آید که از هیچ جنبه‌ای نمی‌توان آن را موفق ارزیابی کرد. این‌جا قصه و شخصیت‌پردازی ̎کودکانه̎ است و ̎پیام̎ فیلم: ̎محکومیت نژادپرستی و برتری جنسی در دنیای تجارت̎ حرف جدیدی به شمار نمی‌آید. اغلب بازیگران مردی که در نقش زنان ظاهر شده‌اند، دل‌پذیر جلوه کرده‌اند؛ از جمله جک لمون و تونی کورتیس در بعضی‌ها داغش را دوست دارند (بیلی وایلدر، ۱۹۵۹)، داستین هافمن در محبوبه (سیدنی پولاک، ۱۹۸۳) و رابین ویلیامز در خانم داتفایر (کریس کولامبوس، ۱۹۹۳). جای تعجب دارد که گلدبرگ متمرکز این وجه کار نشده و بیش از ده دقیقهٔ فیلم را به بازی یک زن سیاه‌پوست در نقش یک مرد سفیدپوست اختصاص نداده است.