گسترهٔ موسيقى مازندران افزون بر استان مازندران تا حوزه‌هاى سمنان، دامغان و حتى تهران نيز مى‌رسد. بر هيمن اساس، مردم ساکن در کوهستان‌ها، کوهپايه‌ها و جلگه‌هاى شمالى البرز، همچون محور اشون و قشم، رودهن، دوهزار و سه‌هزار، کجور، دماوند، فيروزکوه، لاريجانات، و دو سمت رودخانه‌هاى هراز و بابل از مبداء تا درياى خزر، چهاردانگه، دودانگه تا هزار جريب شرقي، شاه کوه، شاهوار و جلگه‌هاى غير ترکمن‌نشين على‌آباد کتول در شرق استان مازندران تا دو سوى رودخانه نشتا (نشتارود) در غرب استان، از موسيقى مازندران بهره مى‌جويد.
پهنه ياد شده که خود يکى از پرتعدادترين مناطق قومى کشور به‌شمار مى‌آيد به لحاظ فرهنگ موسيقيائى نيز داراى تنوع و گوناگونى چشمگيرى است. علت اين تنوع و گونه‌گونى در موسيقى را مى‌توان حضور اقوام مختلف و مهاجرت با کوچ اجبارى بسيارى از اقوام در طى سده‌هاى گذشته به مناطق مازندران دانست. افزون بر اين از تأثيرات فرهنگ‌هاى هم‌جوار و نيز گسترش موسيقى مذهبى در اشکال بسيار متنوع نمى‌توان چشم‌پوشى کرد. چارواداران مازندرانى و مناطق جنوبى دامنه‌هاى البرز نيز همواره با نقل و انتقال کالاها، موسيقى مناطق هم‌جوار را به مازندران منتقل کرده‌اند.