چنانکه خوانندگان مى‌دانند اکثر زنان تقريباً سه ماه پس از باردار شدن به حالتى دچار مى‌شوند که آن‌را ويار مى‌گويند به اين معنى که هر نوع خوردنى در دست اشخاص ببينند يا بوى غذاى مطبوعى را بشنوند رغبت و ميل شديدى براى خوردن آن در خود احساس مى‌کنند. معروف است که اگر کسى در مقابل چشم زن آبستن چيز بخورد بايد قدرى از آن‌را به وى بدهد والا چشم بچهٔ ان زن سبز خواهد شد. بى‌شک موضوع سبز شدن چشم بچه‌ها مطلبى غلط و ساختگى است و ليکن اين عقيده در مواردى‌که زن به‌علت شرم و حيا يا به‌سبب علو طبع و منش زنانهٔ خويش از درخواست يا قبول خوراکى امتناع مى‌کند بهانهٔ بسيار خوبى است براى انکه وى بدون هيچ‌گونه عذرى خوردنى را که به او تعارف مى‌کنند بپذيرد.
در خراسان ويار را زِرْوَنِه ـ Zervana مى‌خوانند و اکثر زنانى که دچار ويار مى‌شوند مى‌کوشند که اين حالت را هرچه زودتر در خود سرکوب و علاج کنند تا در پيش سر و همسر به شکم‌خوارگي مشهور نشوند.
براى مداواى ويار در خراسان به يکى از سه طريق زير عمل مى‌کنند:
۱. زن حامله را به دکان شيرينى‌فروشى مى‌برند و به او مقدارى باقلواى گرم که تازه از فر خارج شده باشد مى‌دهند.
۲. سه عدد چُقُکْ (= گنجشک) را سر مى‌بُرّند و پر مى‌کنند و همان‌طور دسته در روغن مى‌اندازند و سرخ مى‌کنند بعد هر سه گنجشک را با پوست و استخوان و پا و پنجه در هاونى مى‌کوبند خوب که نرم شد به زن حامله مى‌دهند بخورد.
۳. شکمبهٔ گوسفند را تميز مى‌کنند و در آب مى‌جوشانند و به آن آب‌ليمو مى‌زنند و پنهانى در خوراک زن آبستن مى‌ريزند.