سوار بورمشو مونند(مانند) ترکون (ترکان) به خونه (به خانه) ما ميا هر صبح هر شوم
اگر که قوم دون من بدونند ته سر خود پس برى ته پور بميدون
ستاره در ميا که ماه (ماه) در اومد صداى نعل گوش (کفش) دلبر اُومد
به قربون کريمى خدا شم صدف اشکش مروارى در اومد
شويکه با تو بودم يا داز آن شو شويکه بى تو بودم داد از آن شو
شويکه ليلى از مجنون جدا شد فقان داد و صد فرياد از آن شو
بلند بالاى کرمونى لبد (لبت) قند بهاء بوسه‌ات با من بگو چند
بهاء بوسه‌ات سهل است آسون سمرقند و بخارا و گلستون
بلند بالا شدم ديوانه تو نسق کردى نيائم خونه تو
نسق کردى برم صحرا بگردم خودم صحرا دلم در خونه تو
دم دهليزه بوى هل ميايه صداى نعل کَوش (کفش) وِل ميايه
همه جارو کنيد و او بپاشيد که سر وقت من بى‌دل ميايه
بيا دلبر که گوشتت جونم او شد همان وعده که دادى تو چتو شد
همان وعده که دادى گوشه باغ که سال کهنه بود و سال نو شد
گل اندوم خوشى دارم بکرمون نميدانم که گور (گبر) است يا مسلمون
همه ميگن بيا اين يار وِل کن نمى‌گردد باين معنى زبونم
دلا دختر تو همسايه بمائى دمادم روى بر ما مى‌گشائى
شدم عاشق بر آن روى نکويت ندانم باوفا يا بى‌وفائى
دلا دختر بيا با هم نشينم گلى از گلستان هم بچينم
تو گل باش و منم گلچين باشم ايشاءاله که خير هم ببينم
گل سرخ و سفيدم لاله دارى بُرخ آبى بسون ژاله دارى
گلى يا بلبلى يا با غبونى چرا از بوسه دادن دل گرونى
لَبونت بُو کُنم بوى هل آيه جدائى با من و تو مشکل آيه
جائى من نمى‌کردم تو کردى حالا که کردهٔ زودى سر آيه
گل اندُومم نشسته بر لبى جو گلى‌که اُو (آب) مياره مى‌کُند بو
گلى که او مياره بر نداره خودم گل ميشم و دلبر کند بو
سر کوى بلند نى مى‌زنم من شتر گم کردم و پى ميزنم من
شتر گم کردم باُپّر خاشى دلى گم کردم و شايد تو باشى
دلم ديونه بود ديونه‌تر شد طبيب آمد به بالينم بدتر شد
طبيب اومد دواى عاشقيم داد دواى عاشقيم خون جگر شد
الف بودم ز عشقت دل گشتم شکر بودم چه زهر مار گشتم
گلى بودم ميان تازه گل‌ها به خاک افتيدم پامال گشتم
زن ارباب که مى‌ده نون خالى گلش را مى‌چرونم روى قالى
زن ارباب که مى‌ده نون او دوغ گلشرا مى‌چرونم لولو جوغ
زن ارباب که مى‌ده نون و وشو (شيره) گلشرا مى‌چرونم شوهمى شو
زن ارباب که ميده نون شيره گلشرا مى‌‌چرونم تيره تيره


ترانه‌هاى فوق به پيوست نامه شماره ۱۱۵۶۶ مورخه ۲۶/۱۰/۱۷ اداره فرهنگ يزد که تحت شماره ۹۳۳ به ثبت رسيده فرستاه شده.