اگرچه استان خوزستان جزء مناطق بيابانى محسوب نمى‌شود اما در قسمت‌هائى از منطقهٔ جلگه‌اي، شرايط اقليمي، مشابه شرايط حاکم بر بيابان‌ها است. اين شرايط عبارتند از:
- بالا بودن دما به‌علت قرار گرفتن در عرض نسبتاً پائين جغرافيائي؛
- تبخير و تعرّق زياد و بيش از ميزان بارندگى سالانه؛
- نزديکى به بيابان عربستان و وزش بادهاى گرم و توفان‌هاى گرد و غبار.
پراکندگى تپه‌هاى ماسه‌اى
مساحت ماسه‌زارهاى استان، حدود ۳۵۰۰ کيلومترمربع است که حدود، ۱۵۰۰ کيلومترمربع يعنى حدود ۴۳ درصد آن را تپه‌هاى ماسه‌اى تشکيل مى‌دهد. اين تپه‌ها به‌صورت نوارى از شمال غربى تا جنوب شرقى در محدوده‌اى از فکّه و موسيان تا اميديه به‌وجود آمده‌اند که در غرب به‌صورت گسترده و در شرق از رشته‌هاى باريک و منفردى تشکيل شده‌اند.
حرکت ماسه‌هاى روان به سوى مراکز صنعتي، راه‌ها، چا‌ه‌ها و خطوط لولهٔ نفت، روستاها و زمين‌هاى کشاورزي، به‌تدريج باعث متروکه شدن آنها يا ايجاد اختلال در کار آنها مى‌شود، براى مثال زمين‌هاى واقع در دشت آزادگان، اطراف کرخه و چاه‌هاى نفت منطقهٔ کارون در معرض اين‌گونه آسيب‌ها قرار دارند.
تا کنون با فعاليت‌هاى انجام شده، بيش از ۸۰۰ کيلومترمربع از ماسه‌زارها و تپه‌هاى ماسه‌اى با روش‌هاى مختلف تثبيت و به پوشش گياهى تبديل شده‌اند. در اين مناطق، علاوه بر کشت درختان اکاليپتوس، سيب‌زمينى نيز کشت مى‌شود.