از نظر داخلى دولت فعاليّت‌هاى عمرانى را بر مبناى سرمايه‌دارى ادامه داد و چون نمى‌توانست قدرت و خواست بورژوازى را ناديده بگيرد به اقداماتى دست زد. در ۱۹۵۹ ادارهٔ تعاونى مالى صنعتى را براى کنترل بر تجارت خارجى و تعرفه‌هاى جديد گمرکى تشکيل داده و برنامهٔ عمرانى ۵ سالهٔ ۷۱-۱۹۶۷ را براى توسعهٔ کشور تهيه و تدوين کرد. هدف اصلى اين سياست‌ها آن بود که ورود سرمايه‌هاى خارجى به کشور تسهيل گردد.


از ۱۹۵۸ به بعد ثروت بورژوازى و قدرت انحصارى آنان افزايش يافت. اين گروه به کمک طبقات بالاى بوروکرات و سرمايه‌گذاران خارجى موقعيت خود را تثبيت کردند. از جمله علل ثروتمند شدن اين گروه سوء استفاده از خزانه بود. مثلاً ساريت تانارات به تنهائى ۴۰۰ ميليون بات (۲۰۰ ميليون دلار ) از خزانه اختلاس کرده بود.


بين سالهاى ۵۸-۱۹۵۱ سرمايه‌گذارى خارجى از ۱۴۰ ميليون به ۱۶۴ ميليون دلار و در ۸ سال بعد، يعنى در پايان سال ۱۹۶۶، به ۵۱۹ ميليون دلار افزايش يافت. بررسى موازنهٔ پرداخت‌هاى کشور نشان مى‌دهد که در فاصلهٔ زمانى ۶۹-۱۹۷۶ سرمايه‌گذارى خارجى به ۲۶۸ ميليون دلار افزايش يافته بود. ايالات‌متحده، ژاپن و آلمان غربى بيش از ديگر کشورها در اين سرمايه‌گذارى‌ها دخالت داشتند. اين سرمايه‌گذارى‌ شرکت‌هاى آمريکائى از ۲۷ ميليون دلار در سال ۱۹۶۱ به ۱۱۰ ميليون دلار در اواسط سال ۱۹۶۷ افزايش يافت. اين رقم در ۱۹۶۸ به ۲۰۰ ميليون دلار رسيد.


به‌طور خلاصه شرکت‌هاى مختلطى به کمک سرمايه‌گذاران ژاپني، ايالات‌متحده، بریتانيا، آلمان غربي، دانمارک و ساير کشورها از يک طرف و سرمايه‌گذاران بخش خصوصى و عمومى تايلند از طرف ديگر، ايجاد شد. منافع کشورهاى خارجى از اين مشارکت‌ها ارقام قابل توجهى را تشکيل مى‌دهد. تنها در فاصلهٔ زمانى ۶۶-۱۹۶۱ منافع کمپانى‌هاى خارجى در تايلند ۶۰۰/۲ ميليون بات بود و حال آنکه مجموع سرمايه‌گذارى آنان از ۵۰۰ ميليون بات تجاوز نمى‌کرد. با احتساب مبالغى که به بستانکاران بخش خصوصى پرداخت کرده است، دولت تايلند در اين مدت براى ادامهٔ خدمات سرمايه‌گذاران خارجى بيش از ۶/۴ ميليون بات هزينه متحمل شد.


بستانکاران عمدهٔ تايلند عبارتند از: ايالات‌متحده، آلمان غربي، ژاپن و بانک بين‌المللى توسعه و ترميم تحت‌نظر ايالات‌متحده، که از سال ۱۹۵۰ براى کمک به توسعهٔ تايلند ۱۹ اعتبار بلندمدت به مبلغ ۰۰۰/۹۰۰/۳۱۱ دلار در اختيار اين کشور گذاشته است.


کمک‌هايايالات‌متحده به تايلند پس از انعقاد موافقتنامهٔ همکارى‌هاى اقتصادي، سياسی و فنى در ۱۹۵۰ آغاز شد. از سال ۱۹۵۰ تا ژوئن ۱۹۶۶ ايالات‌متحده ۰۰۰/۱۰۰/۰۳۱/۱ دلار کمک اقتصادى بود. در سال مالى ۶۸-۱۹۶۷ کمک‌هاى نظامى ايالات‌متحده به تايلند ۶۰ ميليون دلار و کمک‌هاى اقتصادى (بدون احتساب اعتبارات پرداختى توسط بانک صادرات - واردات ايالات‌متحده)۴۰ ميليون دلار بود. ۸۰ درصد مجموع کمک‌هاى ايالات‌متحده صرف تقويت نيروى پليس تايلند شد. مثلاً در سال مالى ۱۹۶۷ از ۵۳ ميليون دلار کمک ايالات‌متحده به تايلند و ۱/۳۶ ميليون دلار به اين منظور اختصاص يافت. در سال ۱۹۶۷ کمک نظامى ايالات‌متحده به انضمام ايجاد جادّه‌هاى استراتژيکي، فرودگاه‌هاى نظامي، بنادر و غيره به ۶۰ ميليون دلار رسيد. به‌علاوه هزينهٔ نظامى ايالات‌متحده در تايلند ساليانه ۲۰۰ ميليون دلار است.


در ژوئيه ۱۹۷۰، ۰۰۰/۴۲ سرباز آمريکائى به انضمام ۰۰۰/۳۰ نفر از نيروى هوائى اين کشور در تايلند به‌سر مى‌بردند. اکثريت اين عده در پايگاه‌هاى نظامى ساخت ايالات‌متحده در کورات (Khorat)، يوبن (Ubon)، تاخلى (Ta Khli) و يودن (Udon)، در پايگاه بمب‌افکن‌هاى ب- ۵۲ در يوتافائو (U Taphao) و در بندر ساتاهيپ (Sattahip) در خليج سيام اقامت دارند.


تحت فشار ايالات‌متحده تايلند ۱۲،۰۰۰ سرباز به ويتنام جنوبى اعزام داشت و مستقيماً در جنگ اين کشور شرکت کرد. بيش از ۵۰۰۰ تايلندى در عمليات نظامى لائوس دخالت دارند.