تلفن

عامل اصلى انتقال کشور سنگاپور بسوى جهان فراصنعتي، ارتباطات راه‌ دور بود. ظهور صنعت تکنولوژى اطلاعاتى عالى ناشى از استفاده از ميکروچيپ در محاسبات و ارتباطات راه ‌دور، مسبب اصلى تبديل اين کشور - شهر به يک مرکز مالى در جهان شد.


در سال ۱۹۸۳، سى درصد مردم اين کشور صاحب تلفن بودند که اين نسبت در مقايسه با بريتانيا بسيار کم بود ولى در سطح آسيا بسيار چشمگير بود. در اواسط سال ۱۹۸۰ بودجه سرمايه‌گذارى در ارتباطات را‌ه‌دور ساليانه ۲۰۰ ميليون پوند بود که اين نسبت چهار برابر بيشتر از سرمايه‌گذارى در بريتانيا است.


دولت سنگاپور نوسازى ارتباطات راه ‌دور را يک بخش مرکزى سرمايه‌گذارى استراتژيک در زيربناى اقتصاد مى‌داند، نه بعنوان يک سرمايه‌گذارى به خودى‌خود سودآور.


بين سال‌هاى ۱۹۷۹ و ۱۹۸۳ هزينه مکالمات بين‌المللى پنج ‌برابر کاهش يافت. در سال ۱۹۸۳ دولت تصميم گرفت براى ايجاد کابل‌هاى زيردريايى جديد، ايستگاه‌هاى ماهواره‌هاى زميني، مبادلات تلفن کامپيوترى و کابل نورى سرمايه‌گذارى کند. هدف کلى همانند همه کشورها، تبديل شبکه ارتباطات راه‌دور از امواج قديمى که پيام‌ها را نقل و انتقال مى‌داد به شکل ميليون‌ها قطعه جداگانه از اطلاعات دستى که در آن از کامپيوتر استفاده مى‌شود. در سال ۱۹۷۷ سنگاپور براى نخستين ‌بار از کابل نورى براى هدايت ترافيک دريايى استفاده‌کرد. علائم نورى ليزرى از بسيار جهان از الکتريسيته بربرى دارند. آنها ظرفيت، تنوع و دقت بيشترى دارند و نصب آنها آسان و ارزان‌ترى است.


کابل تلفن که ۴۸۰۰ جفت سيم مسى دارد، ضخيم‌تر از کابل نورى است. کابل نورى يک دهم ميلى‌متر عرض دارد و هر رشته ۱۴۰ ميليون آيتم اطلاعات را در عرض يک ثانيه حمل مى‌کند. انتقال اطلاعات با استفاده از کابل نورى رقمى انجام مى‌گيرد، بنابراين با عمليات کامپيوترى برابرى مى‌کند.


هم‌اکنون در کشور سنگاپور سه مرکز مخابرات ديجيتالى وجود دارد که داراى ۱۴،۰۰۰ کابل ارتباطاتى راه‌دور مى‌باشد. در اوت سال ۱۹۹۸، اولين ايستگاه ماهواره‌اى ارتباط از راه‌دور با هزينه‌اى بالغ بر ۲۴۰ ميليون دلار ساخته شد. همچنين سه ايستگاه تقويت‌کننده مکالمات ماهواره‌اى در شهرهاى سن‌توسا، سلتار و بوتيک ساخته شده است.

دسترسى به اينترنت

در سال ۱۹۹۱ هيأت ملى کامپيوتر سنگاپور که يک هيأت نيمه‌دولتى است و بر چگونگى استفاده از کامپيوتر در سنگاپور نظارت دارد، برروى تکنولوژى جديد اطلاع‌رسانى مطالعات گسترده‌اى دارند.


کشور سنگاپور قصد دارد براى توسعه از تکنولوژى‌هاى جديد ارتباطى استفاده کند، اما در اين ميان استفاده از اين اطلاعات بدون حذف اطلاعات زيان‌آور توسط سانسورى معقول، دلخواه سنگاپور نمى‌باشد. در حال‌حاضر استفاده از شبکه اينترنت توسط سه شرکت توليدي، تجارى و اطلاعاتى به نام ساين‌نت (Sing NeT)، پاسيفيک اينترنت (Pacific Internet) و سايبر وى (Cyber Way) صورت مى‌گيرد.


استفاده‌کنندگان از خدمات شرکت ساين‌نت، شرکت‌هاى اطلاعاتى محلى و شرکت مخابرات سنگاپور مى‌باشد. شرکت پاسفيک اينترنت با استفاده از سرمايه‌گذاران شرکت‌هاى خصوصى - محلى و توسط دولت براى خدمات‌دهى به نظام آموزش و صنعت و متقاضيان فنى در سال ۱۹۹۱ تأسيس شد. در ابتدا اينترنت فقط محدود به دانشگاه‌ها و بخش‌هاى تحقيق و توسعه بود، و خدمات‌دهى بوسيله مرکز کامپيوتر دانشگاه ملى سنگاپور فراهم مى‌شد. ولى در حال‌حاضر حدود ۸۵ هزار مشترک اينترنت در سنگاپور وجود دارد.


دولت سنگاپور معتقد است مواردى گواه براينکه وسايل ارتباط جمعى مى‌توانند اثرات منفى برروى مصرف‌کنندگان بگذارند، وجود دارد. بنابراين بهتر است از روى احتياط و براى پرهيز از اثرات منفى اطلاعات زيان‌آور، سانسور صورت پذيرد. اعمال سانسور برحسب مورد از ۱ تا ۷ درجه مى‌باشد. تمايل مردم سنگاپور به حد متوسط بوده و بر حسب مورد از ۵/۲ تا ۵/۵ متغير مى‌باشد. در ۳ مورد اهالى کشور سنگاپور خواهان حداکثر سانسور مى‌باشند که عبارت‌اند از:


- مطالبى که راجع به جوانان است.

- مربوط به اخبارى که منجر به بالاگرفتن برخوردهاى نژادى مى‌شود.

- در مورد اظهارات اهانت‌آميز که نسبت به مسائل مذهبى مى‌شود.


بنابراين سانسور در سنگاپور در ميان تمامى گروه‌هاى سياسى و اجتماعى جاى خود را يافته و تأئيد شده و دولت با آگاهى کامل مانع از ليبراليسم افراطى شده است. چنين رويه‌اى توسط حکومت ابقاء گرديده و مردم نيز آن را پذيرفته‌اند. اين پديده همچون مرزى است که جامعه سنگاپور بايد تابع آن باشد. مرزى که توسط جامعه نيز مورد قبول واقع شده است.

سازمان بين‌المللى ماهواره‌هاى دريايى - INMARSAT

سازمان بين‌المللى ماهواره‌هاى دريايى (INMARSAT) در سال ۱۹۷۹ در جهت پيشبرد و توسعه سيستم ارتباطات ماهواره‌هاى دريايى و براى تأمين نيازهاى تجارى و ايمنى دريايى تأسيس شد و بدنبال آن، سيستم ماهواره‌اى اينمارست در فوريه سال ۱۹۸۲ مورد بهره‌بردارى قرارگرفت.


سيستم اينمارسَت شامل بخش‌هاى چندگانه‌اى است که با شبکه‌هاى مخابرات بين‌المللى در ارتباط مى‌باشند. در بخش فضايى تعدادى از ماهواره‌ها در مدار ۳۶ هزار کيلومترى خط استوا و روى سه اقيانوس مهم جهان يعنى اقيانوس اطلس، اقيانوس آرام و اقيانوس هند قرار دارند. ايستگاه‌هاى زمينى واقع در سواحل درياها متعلق به اعضاى اينمارست است و توسط آنها در سرتاسر جهان راه‌اندازى مى‌شوند. ايستگاه‌هاى دريايى نيز متعلق به اينمارسَت هستند که به استفاده‌کنندگان اجاره داده مى‌شوند.


در سيستم اينمارسَت، کشتى‌ها مجهز به دستگاه‌هايى نظير تلفن و تلکس اتوماتيک هستند تا خدمات، راحت‌تر از خشکى انجام گيرد. در حقيقت امروزه وسايل دريايى مدرن، نيازمند خدمات پيچيده‌اى هستند که فقط با ارتباطات ماهواره‌اى برآورده مى‌شوند.


سيستم ماهواره‌اي، خدمات ويژه‌اى نيز در رابطه با تأمين آذوقه، اورژانس و ارتباطات ايمنى براى کشتى‌ها انجام مى‌دهد. ارتباطات ماهواره‌اى دريايى با بالابردن راندمان مديريت کشتي، ايمنى جان و مال دريانوردان را تضمين مى‌کند. در مجموع اين سيستم وسيله‌اى ضرورى و کارساز براى راه‌اندازى ارتباطات دريايى مى‌باشد.