در سال ۱۹۵۰ لياقت على‌خان نخست وزير پاکستان به آمريکا سفر نمود. در اين ديدار يک موافقت‌نامه ۳۵ ساله بين پاکستان و آمريکا براى مقابله با بحران‌ غذائى در پاکستان به امضاء رسيد. موافقت‌نامه کمک‌هاى دفاعى دو جانبه بين دو کشور نيز در سال ۱۹۵۴ منعقد شد. عضويت پاکستان در پيمان‌هائى نظير سيتو و سنتو در راستاى همکارى با‌ آمريکا و تقويت قدرت دفاعى پاکستان بود. در جنگ ۱۹۶۲ چين و هند آمريکا به هند کمک نمود اين اقدام باعث سردى روابط پاکستان و آمريکا گرديد. در سال ۱۹۶۵ در جنگ هند و پاکستان، عدم حمايت آمريکا و اعضاءِ پيمان سيتو روابط را تيره نمود. در اين جنگ آمريکا صدور تسليحات به دو کشور هند و پاکستان ار متوقف نمود.



گرچه در فاصله اين جنگ و استقلال بنگلادش دو رئيس جمهور آمريکا جانسون و نيکسون در ۱۹۶۷ و ۱۹۶۹ از پاکستان ديدار نمودند، ولى عدم حمايت آمريکا از پاکستان در جنگ ۱۹۷۱ و تجزيه اين کشور و تشکيل بنگلادش روابط را مجدداً تيره نمود. در دوران دوالفقار على‌بوتر اين تيرگى روابط بهبود نيافت، زيرا آمريکا نسبت به برنامه اتمى پاکستان ترديد داشت.


پس از انقلاب ايران و تجاوز شوروى به افغانستان روابط دو کشور گسترش يافت. تحريم طولانى صدور تسليحات آمريکا به پاکستان در سال ۱۹۸۰ خاتمه يافت. در دوران حکومت کارتر آمريکا يک کمک ۴۰۰ ميليون دلارى به پاکستان پيشنهاد کرد ولى ضياءالحق به دلايل گوناگون از جمله ناچيز بودن آن، کمک را رد نمود.


در دوران ريگان در سال ۱۹۸۲ قرارداد کمک نظامى و اقتصادى پنج ساله آمريکا به پاکستان به ارزش ۲/۳ ميليارد دلار بين دو کشور منعقد گرديد. اين قرار داد به شرط خودارى دولت پاکستان از تلاش جهت دستيابى به سلاح اتمى از تصويب کنگره آمريکا گذشت. مبالغ اعطائى به پاکستان در چارچوب اين قرار داد بايد همه ساله به‌طور مجزا تصويب کنگره آمريکا مى‌گذشت، بدين ترتيب امکان قطع کمک‌ها وجود داشت. مهم‌ترين بخش کمک نظامى به پاکستان تحويل ۴۰ فروند جنگنده 16-F به پاکستان بود که تعدادى از آنها هنوز نيز به پاکستان تحويل داده نشده است.


در دسامبر ۱۹۸۲ ضياءالحق از آمريکا ديدن کرد. در اين سفر نحوه تقسيط اين کمک‌ها، نصب تجهيزات پيشرفته بر روى هواپيماهاى جنگى فروخته شده به پاکستان، استفاده از انرژى هسته‌اى و قاچاق مواد مخدر از پاکستان مورد مذاکره قرار گرفت.


نخستين اجلاس کميسيون مشترک پاکستان و آمريکا در سفر جورج شولتز وزير خارجه آمريکا در اوايل ژوئيه ۱۹۸۳ به پاکستان برگزار شد. در اين اجلاس، بر سر تشکيل چند کميسيون در پاکستان و مبادلات فرهنگى و تکنولوژى موافقت کردند. در اين سفر همچنين در مورد مسئله افغانستان با مقامات پاکستانى مذاکره شد.


دومين اجلاس کميسيون پاکستان و آمريکا هنگام ديدار وزير خارجه پاکستان در ۱۹۸۴ در آمريکا تشکيل شد.


مذاکرات با مقامات آمريکايى در مورد دريافت هواپيماى آواکس از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۷ ادامه داشت ولى نتيجهٔ مشخص نرسيد. در سفر جونجو در ژوئيه ۱۹۸۶ به آمريکا روابط دو جانبه، مسئله افغانستان و برنامه‌ کمک‌هاى آمريکا به پاکستان براى دوره بعد از ۱۹۸۷ مورد مذاکره قرار گرفت. در همين سال برنامه کمک به پاکستان در کنگرهٔ تصويب شد ولى شرايطى از جمله خوددارى پاکستان از تلاش براى دستيابى به سلاح اتمى و خوش‌رفتارى با اقليت‌ها براى اعطاء کمک‌ها در نظر گرفته شد. اين شرايط موجب اعتراض پاکستان شد. کنگره موافقت کرد که پاکستان به جاى شش سال تنها دو سال از شمول قانون منع کمک به کشورهائى که در پى دستيابى به سلاح‌ اتمى هستند، مستثنى شود. اين امر نيز نارضايتى پاکستان را به‌دنبال داشت.


با خروج نيروهاى شوروى از افغانستان و پايان جنگ سرد پاکستان اهميت خود را براى آمريکا از دست داد. در سال ۱۹۹۰ آمريکا به بهانه اصلاحيه پرسلر کمک‌هاى خود را به پاکستان به تعلق انداخت. همچنين از فروش مابقى جنگنده اف- ۱۶ به پاکستان و تحويل قطعات يدکى خود‌دارى کرد. بهبود روابط آمريکا با هند نيز موجب دلسردى پاکستان گرديد.


اين اصلاحيه در سال ۱۹۹۰ از تصويب کنگره آمريکا گذشت و براساس آن کمک‌ها و فروش تجهيزات نظامى آمريکا به کشورهايى که برنامه‌اى هسته‌اى دارند قطع مى‌گردد.


در اواخر مه ۱۹۹۳ آمريکا اسناد پرداخت ۴۰ ميليون دلار اعتبار به پاکستان را امضاء کرد. اين اولين قرارداد پس از قطع کمک‌هاى اقتصادى و نظامى واشنگتن به اين کشور در سال ۱۹۹۰ مى‌باشد. از محل اين اعتبارات پاکستان ۹۰ هزار تن روغن سويا از آمريکا خريدارى کرد.


هازل اولرى وزير انرژى آمريکا در ۲۱ سپتامبر ۱۹۹۴ از اسلام‌آباد ديدار کرد. هدف اين سفر يافتن راه‌هاى سرمايه‌گذارى در پاکستان بود. دراين سفر وزير انرژى آمريکا را حدود ۵۰ تن از بازرگانان و صاحبان آمريکا همراهى مى‌کردند. از اکتبر ۱۹۹۰ که روابط اسلام‌آباد - واشنگتن دستخوش تنش شد، سفر مذکور مهم‌ترين تحول در روابط نسبتاً سرد دو کشور است. قبل از اين سفر اعلام شد آمريکا کمک ده ميليون دلارى براى مصرف در بخش‌هاى آموزش و بهداشت کودکان در اختيار پاکستان قرار مى‌دهد.


واشنگتن و اسلام‌آباد موافقت‌نامهٔ منعقد کردند که به موجب آنها، شرکت‌هاى آمريکائى حدود ۶/۴ ميليارد دلار در پاکستان سرمايه‌گذارى خواهند کرد. مجموع سرمايه‌گذارى در موافقت‌نامه از آنچه در ۴۷ سال گذشته صورت گرفته بيشتر است. جناح مخالفت دولت و برخى از احزاب مذهبى پاکستان اين توافق‌ها را به شدت مورد انتقاد قرار داده‌اند.


ويليام پرى وزير دفاع آمريکا اوايل ژانويه ۱۹۹۴ به اسلام‌آباد سفر کرد. در مارس ۱۹۹۵ دو ديپلمات آمريکائى در کراچى به قتل رسيدند. در اوائل آوريل ۱۹۹۵ بى‌نظير بوتر از آمريکا ديدار و با رئيس جمهور اين کشور مذاکره نمود. در اين ديدار کلينتون رئيس جمهور آمريکا گفت که از کنگره آمريکا مى‌خواهد انعطاف بيشترى از خود نشان دهد تا بتوان مشکل موجود در تحويل هواپيماهاى اف- ۱۶ را برطرف کرد. بى‌نظير بوتر در اين ديدار خواستار لغو تحريم کاخ در مقابل عليه کشورش شد و خاطر نشان ساخت همکارى نزديک آمريکا و پاکستان مى‌تواند سدى در مقابل آنچه که با عنوان اسلام‌گرائى افراطى از آن ياد کرد، قرار گيرد. وى از آمريکا خواست که با هواپيماهاى اف- ۱۶ را به پاکستان تحويل دهد و يا اقدام به بازپرداخت وجوه آن نمايد.


آمريکا يک دفتر خود در پاکستان به نام دفتر آمريکا براى توسعه بين‌المللي را در مه ۱۹۹۵ بست. وظيفه اين دفتر ارائه کمک‌هاى مالى و همکارى براى توسعه بود که اعلام شد از ۱۹۵۲ تا زمان بسته شدن حدود ۲ ميليارد دلار از اين طريق به پاکستان کمک شده است.