در پاکستان چهار زبان عمده رايج مى‌باشد. ۶۴ درصد مردم به پنجابي، ۱۶ درصد به پيشتو،۱۵ درصد به اردو و ۱۳ درصد به سندى صحبت مى‌کنند. براساس قانون اساسى ۱۹۷۳ زبان اردو به عنوان زبان رسمى پاکستان اعلام شده است.


زبان انگليسى در دوران حاکميت بريتانيا زبان رسمى کشور بود. در قانون اساسى سال ۱۹۷۳ مقرر گرديد که انگليسى براى مقاصد رسمى تا ۱۹۸۸ مورد استفاده باشد. با نفوذترين روزنامه‌هاى پاکستان نظير نيوز، فرانتيرپست، نيشن و دان به انگليسى چاپ مى‌شود. اين زبان کماکان زبان تحصيل کرده‌ها و روشنفکران پاکستان مى‌باشد.در جلگه‌هاى شمالي، به ويژه در اطراف لاهور و همچنين اطراف کراچي، به زبان اردو سخن گفته مى‌شود. اين زبان از لهجهٔ محلى هند و گويش‌هاى فارسي، عربى و ترکى ترکيب شده است که در دربار فرمانروايان مسلمان به آن سخن مى‌گفتند. اردو واژه‌اى ترکى به معناى ارتش و لشکر و مخلوطى از زبان‌ها است. وجه تسميه اين زبان به اردو چنين است که اصلاً اين زبان يکى از زبان‌هاى پراکرت يعنى لهجهٔ برج بهاشا است که در دهلى و ميرت بدان تکلم مى‌شده است. بعدها لغات فارسى به آن وارد مى‌شود و به اين دليل که توسط سپاهيان گورکانى در هند شايع و در اردوى شاهى رايج مى‌گردد، زبان اردو ناميده مى‌شود. اين زبان داراى ادبيات غنى و گسترده‌اى براى ارتباط ميان پاکستانى‌ها مى‌باشد. ادبيات اين زبان عموماً مبتنى بر ادبيات فارسى است. (قاسم صادقي، سفر نامهٔ پاکستاني، تهران کلمه، ۱۳۶۶، ص: ۴۲).


پنجابى از تيره زبان‌هاى هند و ايرانى و از زبان‌هاى هندى شمال غربى است. اين زبان به‌دو زبان پنجابى غربى و شرقى تقسيم مى‌شود. سندى داراى لهجه‌هاى کمترى است. زبان پشتو با جنبش جدائى طلبانهٔ پشتون‌ها آميخته است. زبان بلوچى يک زبان ايرانى است. گروه‌هاى کوچکى از مردم اين کشور به زبان‌هاى دراويدي، تبتي، چينى تکلم مى‌کنند.


خط اردو ترکيبى از زبان فارسى و عربى است و از اين جهت لغات فارسى و عربى زيادى در اين زبان مى‌باشد. قدمت اين زبان از روى آثارى مانند: رساله‌النفس و آفاق از خواجه معين‌الدين چشتى به قرن هفتم هجرى مى‌رسد. زبان پنجابى را به خط و الفباى اردو، گورموخى (Gur Mukhi) يا دوانگارى (Devanegari) که مهم‌ترين الفباهاى هندى و تا حدى هجايى است و زبان سانسکريت به آن نوشته مى‌شود، مى‌نويسند. پنجابى واژگان وسيع و متداولى به زبان اردو دارد. زبان سندى داراى سنت ادبى مهم و خط و الفباى خاص خود مى‌باشد. از اين رو شديدترين مخالفت‌ها با زبان اردو در نواحى سندى ديده مى‌شود. زبان پشتو نيز بخش وسيعى از واژگان خود را از زبان‌هاى فارسى و عربى و اردو گرفته است. البته در رسم الخط بعضى علامات و حروف خاص آن زبان وجود دارد.(اسعدي، همان، ص: ۱۳۱).