زبان رسمى مالزى مالايو و ياهاسا مالزيا است که در سيستم آموزشى و کليه مکاتبات کشور از آن استفاده مى‌شود. زبان انگليسى که از زمان سلطه انگليسى‌ها در مالزى رواج يافته است به عنوان زبان دوم در مدارس تدريس مى‌شود. درگذشته، زبان مالايو با خط و الفباى غربى که به حروف جاوى شهرت داشت تحرير مى‌شود، ولى در زمان استعمار به الفباى لاتين تغيير يافت و بدين ترتيب لغات بسيارى از زبان لاتين وارد زبان مالايو شد. البته هنوز بيشتر واژه‌هاى اين زبان در زبان عربى ريشه دارد. در سال ۱۹۷۵ دو کشور اندونزى و مالزى براى تدوين قواعد مشترکى در رسم‌الخط و تلفظ زبان مالايو، ورائى موسوم به شوراى زبان‌هاى مالايو تشکيل دادند.


فوم اورنگ اصلى به زبان باستانى مالايو تکلم مى‌کنند، درحالى که قوم سيمانگ و سنويى به زبان مون‌فرى صحبت مى‌کنند. چينى‌هاى مالزى به زبان مادرى خود يعنى سيک کانتون يا ماندرين تکلم مى‌کنند، ولى با توجه به گوناگونى اقوام، گويش‌هاى متفاوتى دارند. گروه باباچينى به زبان محلى مالايو تکلم مى‌کنند، ولى از نظر آداب و رسوم، عادات و شيوه‌هاى زندگي، چينى باقى مانده‌اند. برخى از چينى‌ها نيز زبان انگليسى يا مالايو را در محاورات شفاهى خود به کار مى‌برند. مدارس چينى زبان نيز تا سطح دبيرستان در مالزى وجود دارد. هندى‌ها، پاکستانى‌ها و تاميل‌ها به لحاظ زبانى به تاميلي، تلوگو و زبان‌هاى هند و اروپائى يعنى پنجابي، بنگالي، پشتو و سين‌هاى تکلم مى‌کنند. گروه‌هاى بومى قومى مالزى شرقى به زبان استرونزين صحبت مى‌کنند. زبان تکلم قوم اپيان، سوماترائى مالائى قبل از اسلام است. يکى از مسائل مهمّى که مانع از وحدت ملى کامل مالزى مى‌شود و بعضاً اختلافاتى را ميان نژادهاى مهاجر مخصوصاً چينى‌ها و مالايوها به‌وجود مى‌آورد، اجبارى بودن آموزش زبان مالايو و نيز عدم امکان به کارگيرى وسيع زبان محلى از سوى اقوام است.