ارتش شيلى پس از انتقال قدرت به غير نظاميان کماکان ژنرال پينوشه رئيس جمهور سال‌هاى ديکتاتورى نظامى را تا سال ۱۹۹۷ در رأس هرم نظامى کشور دارد و پس از آن رئيس جمهور کنترل ارتش را برعهده خواهد گرفت. از سوى ديگر با توجه به حکومت هفده ساله نظاميان بر کشور، با وجود انتقال قدرت به حکومت دموکراتيک، ارتشيان کماکان در جامعه سياسى شيلى حضور داشته و تأثيراتى بر تصميم‌گيرى‌هاى دولت دارند.


تقويت صنايع نظامى و سازماندهى ارتش از طريق همکارى‌هاى زيربنائى دولت نظامى شيلى با آفريقاى جنوبى و اسرائيل صورت گرفت. لذا با توجه به تحريم تسليحاتى عليه اين کشورها توسط جامعه بين‌المللي، شيلى توانست از فرصت به‌دست آمده حداکثر بهره‌بردارى را نموده، و صنايع نظامى نسبتاً قدرتمندى را تأسيس نمايد. از جمله اين صنايع مى‌توان از ساخت هواپيماهاى آموزشي، مهمات جنگى نسبتاً پيشرفته، موشک‌هاى کوتاه‌بُرد، نفربرهاى زرهي، صنايع الکترونيک و تا حدى صنايع هسته‌اى نام برد.


نيروى دريائى شيلى با کمى اختلاف با برزيل، علاوه بر کنترل کرانه‌هاى شيلي، منطقه دماغه شمالى قطب جنوب را در بين نصف‌النهار ۷۰ درجه تحت کنترل دارد و دومين قدرت دريائى آمريکاى لاتين با ۲۵ هزار پرسنل محسوب مى‌گردد. زيرا منطقه قطبى مورد ادعاى شيلى نزديک به ۸۰۰ هزار کيلومتر مربع وسعت دارد و اين کشور عملاً تنها کشورى است که به ‌دليل نزديکى جغرافيائى در مناطق مورد ادعا در قطب حضور نظامى دارد.


ارتش شيلى حدوداً ۹۰ هزار پرسنل داشته و در سال ۱۹۹۵ از حدود ۹۸۰/۶ ميليون دلار بودجه نظامى برخوردار بوده است. ارتش شيلى همچنين ۵/۳% از توليد ناخالص ملّى را به خود اختصاص داده است. از اين تعداد ۳۰ هزار نيروى شبه‌نظامي، ۱۶۰ هزار ذخيره در اختيار داشته و خدمت نظام وظيفه براى مردان از ۱۹ سالگى و به مدت دو سال اجبارى مى‌باشد. ارتش اين کشور همچنين داراى ۱۵۰ تانک M۵۱ و ۵۲ که توسط اسرائيلى‌ها تجهيز شده، ۱۱۵ هواپيماى جنگنده،۵ زيردريائي، ۳ گشتى دريائي، ۶ ناو و ۲ ناوچه مى‌باشد. اين کشور همچنين به منظور تجهيز و نوسازى نيروى زمينى خريدهاى جديدى را در نظر دارد. لذا قرار است تا پايان سال ۱۹۹۸ تعداد ۶۷ دستگاه تانک پيشرفته لئو پارد ۱ از آلمان و تعداد ۲۰۰ دستگاه تانک دست دوم از ايتاليا و هلند خريدارى نمايد. هزينه اين خريدها به ميزان ۱۵ ميليارد دلار برآورد شده است. نيروى هوائى شيلى نيز در اواخر سال ۱۹۹۴ اقدام به خريد ۲۰ فروند ميراژ ۵ بازسازى شده از کشور بلژيک نمود تا آنها را به ‌تدريج جايگزين اسکادران ۴۵ فروندى شکارى‌هاى هاکر انگليس نمايد. از سوى ديگر تعداد هواپيماهاى تجسسى فالکون نيز که مجهز به دستگاه‌هاى حساس حرارتى بوده و مى‌توانند منطقه وسيعى را پوشش دهند، از اسرائيل خريدارى نموده است.

جنگ‌هاى کشور

جنگ پاسيفيک مهم‌ترين جنگى است که شيلى پس از استقلال مستعمرات اسپانيا، به ‌دليل اختلافات مرزى درگير آن شد و باعث گرديد تا منطقه جنوبى نيم‌کره غربى چندين سال در آتش جنگ قرار گيرد. اين جنگ که بر اثر اختلافات مرزى شيلى و پرو آغاز شد، به ‌تدريج دامن بوليوى که پيمان دفاعى محرمانه‌اى با پرو داشت را نيز گرفته و در سال ۱۸۸۳ با غلبه شيلى بر حريفان و امضاء قرارداد صلح به جنگى که از سال ۱۸۷۹ آغاز گرديده بود، خاتمه داده شود. براساس اين قرارداد کنفدراسيون پرو - بوليوى بخش بزرگى از سرزمين که اکنون شمال شيلى را شامل مى‌گردد به کشور مزبور واگذار نمايند. در اين ميان پرو استان تاراپاکاش (Tarapaca) را به شيلى واگذار نمود و به علاوه مقرر شد که دو منطقه ديگر متعلق به پرو يعنى آريکا (Arica) و تاکنا (Tackna) به ‌طور مشروط براى مدت ده‌سال در اداره شيلى باقى بماند و در پايان مدت مزبور تکليف آن مناطق از طريق مراجعه به آراء عمومى مشخص گردد؛ ليکن اين رأى‌گيرى هرگز تحقق نيافت.



از سوى ديگر در خلال جنگ پاسيفيک بوليوى نيز سواحل خود در اقيانوس آرام را از دست داد و عملاً از دستيابى به دريا محروم ماند. از آن تاريخ به بعد اين کشور همواره در صدد دست يافتن به گذرگاهى جهت صادرات و واردات خود از طريق اقيانوس آرام بوده و ليکن هيچ‌گاه به توافقى در اين خصوص با شيلى دست نيافت.

پرچم شيلى

پرچم شيلى در بَرگيرنده رنگ‌هاى سفيد، آبى و قرمز با پنج ستاره مى‌باشد. رنگ سفيد نشان‌گر قلل پوشيده از برف آند، رنگ آبى تبلور آسمان شيلى و رنگ قرمز نشانه‌اى از بوميان و قدمت تاريخى کشور است. پنج ستاره نيز سمبلى برگرفته از پرچم‌هاى مردم بومى موسوم به Mapuche است.