آرژانتين

شيلى طولانى‌ترين مرز زمينى خود که در حقيقت سومين مرز مشترک طولانى در سطح جهان مى‌باشد را با آرژانتين دارد. به همين جهت اين دو کشور اختلافات مرزى بسيارى با يکديگر دارند، که مهم‌ترين آنها عبارتند از: مرداب صحرا (Desierto Del Laguna) و دشت يخ(Campos de Hielo) در منطقه تاگونيا.


شيلى و آرژانتين در سال ۱۹۸۴ با وساطت پاپ ژان پل دوم معاهده‌اى به منظور پايان داد به منازعات ارضى خود بر سر جزاير مهم و استراتژيک لنوس،(Lennox) پکتون (Picton) ونواوا (Nueva) واقع در جنوب تنگه بيگل (Beagle Channel) به امضاء رسانيدند. در سال‌هاى پايانى دهه هفتاد دو کشور بر سر اختلاف بر حاکميت بر جزاير مورد اشاره تا سر حد جنگ پيش رفتند. برخى از ناظران سياسى منطقه‌اى معتقد هستند که انگيزه دو دولت در اين آرايش نيروها در مرزها، نه تنها موضوع اختلاف، بلکه مشکلات داخلى و ماهيت دولت‌هاى نظامى بود که آنها را در مسير سياست خاجى هجومى قرار مى‌داد. لذا به هنگامى که احساسات غيرقابل کنترل دو طرف تا آستانه ورود به جنگ پيش رفت تنها نقش ميانجى گرانه پاپ ژان دوم مانع از شعله‌ور شدن آتش جنگ گرديد. وى کاردينال آنتونيو سامور را مأمور ميانجيگرى نمود.


معاهده مورد بحث شش سال بعد، زمانى که دولت نظامى جاى خود را به دولت رائول آلفويسين داد، امضاء شد و سرانجام براساس اين قرارداد حاکميت اين سه جزيره به شيلى واگذار شد و سرانجام براساس اين قرارداد حاکميت اين سه جزيره به شيلى واگذار شد. قرارداد مزبور در آرژانتين به آراء عمومى گذارده شد و دو سوم مردم آن را تائيد کردند. سند نهائى اين قرارداد در تاريخ ۲۹ نوامبر ۱۹۸۴ بين وزراء خارجه دو کشور به امضاء رسيد و سپس از تصويب کنگره نيز گذاشت. لذا بعد از اين بحران، روابط فيمابين در جهت اتحاد و هم‌بستگى قرار گرفت و دو کشور توانستند ۲۲ مورد از ۲۴ مورد اختلاف مرزى خود را از راه دوجانبه حل و فصل نموده و تنها در مورد [مرداب صحرا و دشت يخ] به دادگاه بين‌المللى رجوع نمايند. در اين خصوص نيز ۵۳۰ کيلومتر حصول سازش به ضرر شيلى و در مورد دوم شيلى عملاً از دسترسى به آب‌هاى مجاور در اقيانوس اطلس محروم ماند.


در ۲۲ مورد اختلاف حل شده ۱۳۴۰ کيلومتر به نفع آرژانتين و ۱۲۷۰ کيلومتر به نفع شيلى مورد سازش قرار گرفته است.

پرو

پيمان مرزى ۱۹۲۹ بين شيلى و پرو پس از گذشت حدود هفت دهه هنوز در مواردى به اجراء در نيامده است. اين پيمان به‌دنبال جنگل‌هاى قرن نوزدهم موسوم به جنگل‌هاى پاسيفيک بين دو کشور از يک‌سو و بين هر کدام با بوليوى به‌طور جداگانه به امضاء رسيد. در سال ۱۹۹۳ در نشست وزراء خارجه دو کشور، تشکيل کميسيونى مشترک به منظور پيگيرى و اجراء آن و امضاء پروتکل تکميلى مورد موافقت قرار گرفت، ليکن رسيدگى و تصويب آن در پارلمان دو کشور در اگوست ۱۹۹۴ به‌دنبال فراخوانى سفير پرو از شيلى متوقف ماند و معادن رئيس جمهورى پرو Victorjoy A Way در مصاحبه‌اى با روزنامه El Comercio تعويض امضاء آن تا سال ۱۹۹۶ را اعلام نمود. از سوى ديگر خاطرات جنگ بزرگ پاسيفيک هنوز اثرات تخريبى خود را بر روابط دو کشور باقى گذارده، لذا سفر هيئت‌هاى سياسى متعدد و حتى موضوع در مذاکرات سران دو کشور پيشرفت محسوسى نداشته است.

بوليوى

تاريخ روابط دو کشور شيلى و بوليوى طى دو قرن گذاشته همواره دست‌خوش بحران و درگيرى بوده است. در حال حاضر نيز روابط ديپلماتيک دو کشور همسايه قطع و تنها کنسولگرى‌هاى دو کشور در پايتخت‌هاى يکديگر فعال هستند. روابط دو کشور تا سال ۱۹۶۴ در سطح سفير برقرار بود، ليکن از آن تاريخ به بعد فقط در طى سال‌هاى ۷۸ - ۱۹۷۵ روابط سياسى برقرار و سپس به سطح روابط کنسولى تنزل يافت.


اوج درگيرى‌هاى شيلى و بوليوى در سال ۱۸۷۹ در جريان جنگ پاسيفيک بود که بوليوى دسترسى خود به اقيانوس آرام را از دست داد. گرچه پيوندهاى ديپلماتيک تا سال ۱۹۶۴ قطع نگرديد، ولى وضعيت همواره با تشنج دائمى همراه بود و گفتگوهاى سياسى بين رؤساى جمهور دو کشور پينوشه و هرگوبارنز، موسوم به Charania نيز سودى نبخشيد و در سال ۱۹۷۸ روابط سياسى قطع گرديد. از آن زمان به بعد تقاضاى دائمى بوليوى براى يافتن راهى به دريا، هر گونه نزديکى ميان دو کشور را مشروط مى‌ساخت.