انرژى

شيلى از جمله کشورهائى است که تقريباً تمامى مايحتاج سوخت نفت خود را از خارج وارد مى‌نمايد. اين کشور با مصرف روزانه ۲۱ هزار تُن، مجموعاً سالانه ۵/۷ ميليون تُن نفت وارد مى‌نمايد و سهم توليد داخلى که در سال‌هاى دهه ۷۰ به ۵۰ درصد از کل مصرف مى‌رسيد هم اکنون به کمتر از ۱۰% کاهش يافته است. از سوى ديگر صنعت اکتشاف و توليد نفت شيلى به ‌دليل غنى نبودن ذخائر، ضعيف بوده و سياست‌هاى اين کشور به‌ منظور سرمايه‌گذارى در امر اکتشاف و استخراج نفت و گاز در منطقه جنوب و اطراف قطب نيز به ‌دليل ميزان کم ذخائر جاذبه‌اى ندارد. لذا شرکت ملّى نفت شيلى عمده تلاش و فعاليت تحقيقاتى خويش را در حوضچه ماژلان در جنوب کشور متمرکز ساخته و در واقع اين منطقه تنها پايگاه توليد هيدروکربور به‌شمار مى‌آيد. ۶۵% از نفت حاصله از اين حوضچه از نواحى تحت پوشش و ۳۶ سکوى نفتى واقع در تنگه ماژلان به‌دست مى‌آيد. ميانگين توليد داخلى نفت شيلى در سال‌هاى ۹۳-۱۹۹۰ به ترتيب به ۱۳۲/۱ و ۰۳۳/۱ ميليون متر مکعب و ۸۶۲،۲۳۲ و ۸۲۵،۰۰۰ متر مکعب رسيد. از عوامل اصلى کاهش سالانه توليد نفت داخلي، افزايش مصرف سوخت و فرآورده‌هاى آن به ‌دليل رشد اقتصادى کشور و کاهش ذخائر زيرزمينى مى‌باشد. از سوى ديگر مصرف نفت شيلى طى سال ۱۹۹۵ به ميزان ۱۳% نسبت به سال قبل از آن افزايش داشته است. در حال حاضر منطقه غرب آفريقا نظير نيجريه و آنگولا با ميانگين ۲۴% دومين تأمين کننده نفت شيلى مى‌باشند. حوزه آمريکاى لاتين اولين منبع تأمين‌کننده نفت شيلى است که بين ۷۵% نفت مصرفى کشور را تأمين مى‌نمايد.

دولت شيلى همچنين در سال ۱۹۹۵ بابت واردات نفت ۹۰۵،۶۶۵ هزار دلار به قرار هر بشکه ۵۹/۱۶ دلار هزينه نمود، که در مقايسه با رقم ۴۳/۱۵ دلار در سال ۱۹۹۴ حدوداً ۸% افزايش پرداخت در هر بشکه داشته است [جمع پرداختى در سال ۱۹۹۴ معادل ۷۴۷،۹۵۰ هزار دلار].

جدول نفت مصرفى شيلى و منابع تأمين آن

دولت شيلى با توجه به وابستگى به واردات مواد سوختى خاصه و به جهت مقابله با بحران‌هاى سوختى که ممکن است با توجه به وضعيت سياسى خاورميانه به ‌وجود آيد در فوريه ۱۹۹۳ [بهمن ماه ۱۳۷۲] اولين خط لوله نفتى بين آرژانتين و شيلى را راه‌اندازى نمود. خط لوله ياد شده دو نقطه نئوکن در آرژانتين [از مناطق نفت‌خيز اين کشور که ۲۳% از توليدات نفتى در آنجا توليد مى‌شود] و بندر تالکاونا در شيلى [واقع در استان کنسپسيون که يکى از پالايشگاه‌هاى مهم شيلي، پتراکس، در آنجا قرار دارد] را به‌هم متصل مى‌نمايد. اجراء اين طرح که با سرمايه‌گذارى مشترک دو کشور و به ميزان ۲۳۰ ميليون دلار [۷۵/۵۷% از سوى شرکت سهامى ذخائر نفتى فدرال آرژانتين YPF، %۱۲/۲۵ بانک ريورلاپلاتا - آرژانتين و ۳۰% از سوى شرکت ملّى نفت شيلى ENAP] عملى گرديد و از زمان آغاز ۱۳ ماه به‌طول انجاميد. اين خط لوله مجموعاً ۴۲۴ کيلومتر [۲۲۰ کيلومتر در خاک شيلي] طول دارد. همچنين ظرفيت نهائى اين خط لوله ۱۲۰،۰۰۰ بشکه در روز است که دو سوم آن به مصرف داخلى شيلى و يک سوم باقى‌مانده به کشورهاى حوزه اقيانوس آرام صادر خواهد شد.