پس از پيروزى انقلاب اسلامى ايران، تأثير انقلاب اسلامى بر مردم مسلمان بحرين بسيار مشهود بوده است. روزهاى اول پيروزى انقلاب اسلامى در ايران، مردم مسلمان بحرين دست به تظاهراتى به‌عنوان پشتيبانى و همبستگى با انقلاب اسلامى زدند که موجب ترس و هراس دولت بحرين شد. مقامات بحرينى باطناً از سرنگونى رژيم پهلوى نگران بودند. مقامات بحرينى رژيم سابق را تا حدودى حامى خود مى‌دانستند و صرفاً از غرور و تکبر شاه مخلوع به بدى ياد مى‌کردند. وزير امور خارجهٔ بحرين در اوج مبارزات مردم ايران عليه ظلم و ستم پهلوى اظهار داشت که مسائل ايران مربوط به مردم اين کشور است و ما علاقهٔ نداريم دربارهٔ امور داخلى همسايهٔ خود اظهار نظر کنيم. با اين حال نخست وزير بحرين طى مصاحبه‌اى به‌طور ضمنى از رژيم پهلوى حمايت کرد و گفت ايران بزرگ‌ترين عامل ضد کمونيسم در منطقه است.


به‌هنگام پيروزى انقلاب اسلامى ايران، مقامات بحرينى از آن استقلال کردند و مطبوعات به تجليل از رهبرى آن پرداختند.


در همان زمان روزهاى اول پس از پيروزى انقلاب اسلامى (۱۹۷۹) اظهار نظر يکى از شخصيت‌هاى غيررسمى ايران در مورد اينکه بحرين بايد مجدداً ضميمه ايران شود، سبب شد تا با وجود تکذيب دولت جمهورى اسلامى ايران، روابط ايران و بحرين به سردى گرائيده و نسبت به ايرانيان مقيم در بحرين و ورود ايرانيان به اين کشور سختگيرى بيشترى صورت گيرد.


روز ۱۳ دسامبر ۱۹۸۱، مقامات بحرينى اعلام کردند که نيروهاى امنيتى اين کشور موفق شده‌اند تا کودتائى را که براى سرنگونى حکومت بحرين برنامه‌ريزى شده بود، خنثى کنند. ادعا شد که گروه دستگير شده عضو جبههٔ آزاديبخش بحرين بوده‌اند و اين جنبش شيعى مذهب در تهران متمرکز مى‌باشند . ريشه‌هاى اين ادعاى بى‌اساس را بايد در عوامل متعددى جستجو کرد. نگرانى‌هاى دولت بحرين از ادعاهاى تاريخى ايران، ترکيب ناهمگون جمعيت، اکثريت شيعه و درصد قابل توجه ايرانيان، مسلماً در اين زمينه بى‌تأثير نبوده‌اند.


وزارت امور خارجه بحرين روز ۱۳ دسامبر ۱۹۸۱ يک اعتراض‌نامهٔ رسمى تسليم کاردار سفارت ايران در منامه نمود. وزارت امور خارجهٔ ايران بلافاصله هرگونه ارتباط با موضوع مذکور را تکذيب کرد و رسانه‌هاى گروهى ايران نسبت دادنِ اين اتهام به ايران را خدشه‌دار کردنِ نام انقلاب اسلامى ايران توصيف کردند. به‌دنبال اين امر، مناسبات دو کشور دچار تزلزل بيشترى شد.