در دوران جنگ جهانى دوم بازرگانى دو کشور متوقف گرديد و از سال ۱۹۵۴ ميلادى به‌ تدريج روابط بازرگانى آغاز شد. به ‌طورى که در همان سال اتريش حدود ۴۳ ميليون شلينگ کالا به ايران صادر و حدود ۲۵ ميليون شلينگ کالا از ايران خريدارى نمود.


در سال ۱۹۵۸ ميلادي، کشور اتريش به‌ منظور گسترش روابط بازرگانى بين دو کشور دفتر بازرگانى اتريش در ايران را داير و فردى به‌نام دکتر کورت فيفر (Dr. Kurt Pfifer) را به سرپرستى آن تعيين نمود. ايجاد اين دفتر و تلاش‌هاى سرپرست آن موجب گسترش بازرگانى دو کشور شد، به ‌طورى که در سال ۱۹۶۸ ميلادى رقم صادرات اتريش به ايران به ۳۲۰ ميليون شلينگ و صادرات ايران به اتريش به ۱۵۰ ميليون شلينگ رسيد. بدين ترتيب تراز بازگانى ايران و اتريش که قبل از جنگ جهانى دوم به نفع ايران بود از آن تاريخ به بعد به ‌نفع اتريش تغيير يافت و تا به امروز همچنان به‌ نفع اتريش باقى مانده است.


گفتنى است که حدود يک‌صد سال پس از امضاء اولين قرارداد بازرگانى بين دو کشور در پاريس (۱۸۷۵م.) مقدمات امضاء قرارداد ديگرى در سال ۱۹۶۵ ميلادى فراهم گرديد که در سال ۱۹۶۶ ميلادى به اجراء درآمد. و زمينه گسترش بيش از پيش بازرگانى فيمابين را فراهم ساخت تا اينکه در سال ۱۹۸۴ ميزان صادرات اتريش به ايران به ‌بيش از ۳۹۶۷ ميليون شلينگ و صادرات ايران به اتريش به ۹۱۵ ميليون شلينگ رسيد. اما اتريش در مقايسه با ساير کشورهاى صنعتى (مانند انگلستان، آلمان غربي، ايالات متحده آمريکا) در رده‌هاى بعد قرار گرفته بود. با وجود اين صادرات اين کشور به ايران در حال اوج‌گيرى بود به ‌طورى که در سال ۱۹۷۸ (يک سال قبل از پيروزى انقلاب اسلامي) صادرات اتريش به ايران از مرز دو و نيم ميليارد شلينگ فراتر رفته و صادرات ايران به اين کشور نيز به بيش از يک و نيم ميليارد شلينگ رسيده بود که عمده‌ترين بخش آن را نفت تشکيل مى‌داد. بدين ترتيب اتريش با تشکيل دفتر بازرگانى در تهران توانست بازرگانى خود را با ايران تا ده‌ها برابر توسعه دهد.