تاسيس حزب سوسياليست آرژانتين در سال ۱۸۹۶ به ابتکار گروهى از صنعتگران آِرژانتينى و به رهبرى دکتر خوان ب خوستو: در واقع سرآغاز پيدايش و تشکيل گروه‌هاى چپ در اين کشور به شمار مى‌رود.


اين حزب از همان ابتداى فعاليت خود توانست جايگاه ويژه‌اى را در صحنه سياس کشور کسب نمايد. به عنوان مثال در سال ۱۹۰۲ حزب مذکور توانست مقام شهردارى شهر ‌سن نيکلاس در استان بوئنوس آيرس را به يک عضو خود از انجمن شهر مذکور اختصاص دهد.


در سال ۱۹۰۴ دکتر آلفردو پالاسيوس (Alfredo Palacios) برجسته‌ترين شخصيت اين حزب که در آن زمان به بورژوا مارکسيست‌ها (Burgueses Marxistas) تشبيه مى‌شدند، اولين نماينده سوسياليست در کنگره ملى آِرژانتين و پس از آن در کل آمريکاى لاتين شد.


بعد از آن هم سوسياليست‌هاى آرژانتين در ديگر انتخابات نواحى مختلف پايتخت و ديگر ايالت‌ها توانستند مقام شهردارى مختلف آرژانتين چون، ماردلپلاتا، اواژانيدا، باهيابلانکا، سانتاروزا و گودى کروز را بدست آورند.


در سال ۱۹۴۳ و تا قبل از کودتاى نظامينان در آرژانتين، حزب سوسياليست جمعاً ۴۴ نماينده در کنگره ملى کشور داشت و اکثريت شهرداران شهرهاى مختلف کشور به ويژه استان بوئنوس آيرس را نيز را در اختيار خود گرفته بود.


در دوران حاکميت نظاميان على‌رغم دستگيري، تبعيد و يا ناپديد شدن تعداد زيادى از سوسياليست‌ها، برخى از رهبران اين حزب با نظاميان همکارى و تشريک مساعى نمودند. از جمله اين افراد آمريکو خيولدى (Americo Gioldi) يکى از رهبران سرشناس سوسياليست مى‌باشد که از جانب نظاميان به عنوان سفير آرژانتين در پرتغال منسوب شد و علاوه بر آن در همين دوران شهردارى شهر ماردل پلاتا نيز همچنان در دست سوسياليست‌ها باقى ماند.


همکارى تعداد از عناصر سوسياليست با نظاميان از يک سو و ضديت شديد آنان با حزب پرونيست از سوى ديگر در آن زمان عملاً مشکلاتى را برسراه پيروان اين حزب بوجود آورد و باعث شد تا هر يک از آنها استراتژى مبارزاتى جداگانه‌اى را در پيش گيرد.


به همين خاطر و پس از مرگ دکتر خوان ب خوستو بنانگذار حزب سوسياليست، انشعابات متعددى در حزب سوسياليست بروزکرد که عمدتاً در دو طيف طرفداران رژيم نظامى و يا مخالفان آن شکل مى‌گرفت.


در سال ۱۹۵۸ اين حزب به دو جناح اصلى تقسيم شد. الف ـ جناح سوسياليست پيشتاز، (Avant Guard Socialist Party) که به توسط همان آمريکو خيولدى رهبرى مى‌شد و ضمن طرفدارى از کوبا به دشت با حزب پرونيسم ضديت و دشمنى مى‌ورزيدند. ب ـ ‌جناح سوسيال دمکرات‌ها (Partido Democratica Socialista) به رهبرى آلفردو پالاسيوس که مبانى آنها مبتنى بر ليبراليسم سنتى و حزب سوسياليست آرژانتين (حزب اصلي) بنا نهاده شده بود.


جناح سوسيال دموکرات‌ها نيز بعدها و بوژيزه پس از مرگ رهبر خود به سه گروه تقسيم شدند. گروه نخست جناح چپ انقلابي (Izquierda Revolucionaria) را تشکيل دادند و گروه دوم جنبش بسوى سوسياليسم (Movimento al Socialismo) را. باقيمانده نيز به چرکه طرفداران حزب پرونيست که در آن زمان از مخالفان اصلى دولت به شمار مى‌آمدند، پيوستند.


ادغام و همکارى برخى از جناح‌هاى سوسياليست با حزب پرونيست، وجه تمايز و امتيازى را براى اين حزب در آن زمان با توجه پايگاه مردمى‌تر حزب پورنيست و در حال حاضر نيز با توجه به کاميت پرونيست‌ها بر کشور فراهم آورده و باعث شده تا اين حزب در مقايسه با ساير احزاب چپ، شانس به مراتب بيشترى را براى کسب موفقيت در رقابت‌هاى سياسى خود دارا باشد.


اين حزب در طى انتخابات ملى سال ۱۹۹۱ ميلادى در آرژانتين توانست با مشارکت بى‌سابقه ۱۱۹ هزار نفر از هواداران خود در نواحى مختلف فدرالى به نتايج قابل توجهى دست يابد. تحصيل مقام شهردارى دو شهر بزرگ روزاريو و ساراتو علاوه بر نمايندگى آفردو براوو (Alfredo Bravo) رهبر فعلى اين حزب در کنگره ملى آرژانتين از جمله حوادثى بود که به اعتراف خود سوسياليست‌ها بزرگترين دست آورد انتخاباتى اين حزب از بعد از سا ل۱۹۶۳ تا به کنون مى‌باشد.


در همين راستا تشکيل کنفدراسيون سوسياليسم (Confedracion Socialista) به توسط آلسيا مرآاوو د خوستو (Alicia Moreau de Justo) بيوه و همسر دکتر خوان ب خوستو يه همراه ارگان‌هاى جنبى ديگر اين حزب چون جنبش سوسياليست مردمي (Movimiento Socialista Popular) که اخيراً به توسط رهبران دانشگاهى وابسته به اين حزب تشکيل شده، نشان مى‌دهد که اين حز همچنان به عنوان يکى از احزاب موثر در صحنه سياسى کشور باقى خواهد ماند.