تاريخ آرژانتین چین مکزیک آفریقای جنوبی اتریش کوبا لهستان نروژ مالزی فنلاند لیبی شیلی مجارستان لائوس ایسلند الجزایر پاکستان اندونزی جمهوری چک تایلند برمه (میانمار) بحرین بنگلادش سنگاپور عمان فیلیپین قبرس قزاقستان قطر کره شمالی ویتنام رومانی کرواسی هلند آنگولا اوگاندا تونس جمهوری آفریقای مرکزی زامبیا از ۱۸۸۰، مهاجرت اروپائيان در مقياسى بزرگ و سرمايه‌گذارى بريتانيا در آرژانتين، مستعمرهٔ سابق اسپانيا، به شکوفائى توسعهٔ اقتصادى کمک کرد. ترقى روزافزون به دليل رکود بزرگ اقتصادي به پايان رسيد، و در ۱۹۳۰ دوران درازمدت حکومت قانونى با کودتائى نظامى گسيخته شد. در ۱۹۴۶ خوان پرون (۱۸۹۵ تا ۱۹۷۴)، رهبر مردمي، با پشتيبانى اتحاديه‌ها به‌قدرت رسيد. اوا، همسر وي، شخص قوى و محبوبى بود و پس از مرگ او در ۱۹۵۵ پرون به‌خاطر سياست‌هاى ناموفق اقتصاد او و مخالفت او با نفوذ روحانيون در ۱۹۵۵ از قدرت برکنار شد. دولت‌هاى غيرنظامى در ۱۹۵۵ از قدرت برکنار شد. دولت‌هاى غيرنظامى بعدى از تسلط بر تورم سرکش عاجز بودند، و نظاميان بار ديگر از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۳ قدرت را در دست گرفتند. دوران بى‌ثبات حکومت غيرنظامى از ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۶ شامل رياست جمهورى مجدد و کوتاه پرون بود. در اوايل دههٔ ۱۹۷۰، رشد تروريسم شهرى و عميق‌تر شدن بحران اقتصادى منجر به کودتائى ديگر گشت. گروه نظامى که در ۱۹۷۶ کنترل را در دست گرفت به‌خاطر بازداشت و ناپديدشدن هزاران مخالف رژيم مورد اعتراض بين‌المللى قرار گرفت. در آوريل ۱۹۸۲، ژنرال گالتيارى دستور اشغال جزاير فالکلند و توابع او را داد. اين جزاير از ديرباز مورد ادعاء آرژانتين بوده است. در ژوئن ۱۹۸۲ نيروى اعزامى بريتانيا جزاير را بازپس گرفت و گالتيارى استعفاء کرد. حکومت قانونى تحت رهبرى پرزيدنت رائول آلفونسين بار ديگر در ۱۹۸۳ برقرار شد.
