در اين برنامه سعى شده است که آنچه را در برنامه پيش‌روى آن برنامه‌ريزى شده بود تثبيت کرده و سرمايه‌گذارى‌هائى روى آن بشود. بنابر آنچه که برآورد شد، متن اوليه برنامه چهار ساله ۷۳-۷۰ به‌طور منعکس کننده همان اولويت‌هاى مورد بحث در اواخر دهه ۶۰ بود، يعنى رسيدن به حداکثر رشد و توسعه اقتصادى از طريق استفاده از منابع غنى نفت و گاز و عقب انداختن برنامه‌هاى مربوط به توسعه منابع فقير کشاورزي.


هدف‌هاى اين برنامه عبارت بودند از:


- ادامه و افزايش رشد صنايع به‌طورى که نرخ رشد سالانه توليد ناخالص داخلى تا ۹ درصد افزايش يابد.


- تا حدامکان، جايگزين ساختن توليدات داخلى به‌جاى واردات.


- تربيت کادر فنى صنايع جديد.


- فراهم نمودن امکانات آموزشى براى کليه خردسالان.


- تلاش جهت رسيدن به خودکفائى در تولدى مواد غذائي.


- رسيدن به اشتغال کامل تا سال ۱۹۸۰.


در دههٔ هفتاد، الجزاير کم‌کم متوجه گرديد که تنها بخشيدن به طرف‌هاى تجارى کافى نبوده بلکه ماهيت روابط تجارى نيز بايد دستخوش دگرگونى گردد. به‌همين رو، الجزاير به نحو فزاينده‌اى از روابط تجارى پا يا پاى در معاملات خود استفاده نمود، چرا که اين گونه مبادلات عادلانه‌ار بوده و به‌وسيلهٔ آن مى‌توان از نوسان قيمت‌ها در بازار مصمون ماند. اين برنامه‌ مهم چهارساله که در دسامبر ۱۹۶۹ به تصويب رسيد، اين سمت‌گيرى اصولى را تائيد و تحکيم مى‌کند. با کوشش استثنائى در سال‌هاى ۱۹۷۰-۱۹۷۳ براى تجهيز مالي، مبلغ عظيم ۷/۲۷ ميليارد دينار بايد به سرمايه‌گذارى اختصاص يابد. اين مبلغ به شرح زير تجزيه مى‌شود:

جدول مبلغ تجهيز مالى در سال‌هاى ۱۹۷۰-۱۹۷۳

برحسب ميليون دينار الجزايرى برحسب درصدى از کل (%)
صنعت ۱۲،۴۰۰ ۴۵
کشاورزى ۴۱۴۰ ۱۵
آموزش و پرورش ۳۳۰۰ ۱۲
امور زيربنائى ۲۳۰۰ ۸
بخش‌هاى ديگر ۵۵۰۰ ۲۰


بررسى توزيع سرمايه‌گذارى‌هاى صنعتى برحسب شاخه‌هاى فعاليت نشان مى‌دهد که ۳۶ درصد اعتبارات به هيدروکربون‌ها، ۱۵درصد به ذوب فلز، ۱۱ درصد به تبديلات مکانيکى و الکتريکي، ۸ درصد به مواد ساختمانى و غيره اختصاص يافته است، در اينجا نيز ارجحيت‌ها روشن است.


در بخش هيدورکربون‌ها به عمليات توليدى و تحقيق توجهى استثنائى مبذول شده است. در حمل و نقل دو طرح بزرگ پيش‌بينى شده است. لوله گاز حسى - رمل - سکيکدا (Hassi-Rmel-Skikda) ۱۱ ميليارد متر مکعب و لوله نفت مسدار - سکيکدا. (Mesdar-Skikda) هدف از اين دو طرح افزايش ظرفيت انتقال گاز و از اين رهگذر افزايش سريع توليد آن است. ذوب فلز، بر مجتمع آمابا (۱۴۰۰ هزار تن Amaba) استوار شده است. در زمينهٔ کودهاى شيميائى کارخانهٔ آمونياکى در آرزيو (۳۵۰ هزار تن) و يک مجتمع کودهاى فسفاتى در کنستانتين، پيش‌بينى شده است.


 طرح‌هاى بزرگ ديگر عبارتنداز: مجتمع ساخت ماشين‌هاى مکانيکى کنستانتين (۱۰۰ هزار موتور و ۵ هزار تراکتور)، مرکز برق آنّابا (۶۰ هزار مگاوات Annaba) و سيمان سازى گاستو (۵۰۰ هزار تن Gasta ). به اين سياهه، پس از امضاءِ قراردادهاى اخير، واحدهاى زير را مى‌توان افزود: مجتمع تلمبه و پمپ سازى مدآ (Medea)، مجتمع کاغذسازى مستغانم (Mostaganem)، و کارخانجات اتومبيل سازى اوران و روبيه (Roubia) به اين ترتيب الجزاير در سال ۱۹۷۳ بر پايهٔ نظام عدم تمرکز ناحيه‌اى نسبتاً پيشرفته و نرخ ادغام بالا، به توليد آلات و ادوات، ماتريال کشاورزي، تراکتور و موتورهاى برقى دست خواهد زد.


مشکل عمده‌اى که در اثر شتاب الجزاير براى دستيابى به توسعه صنعتى پيش آمد، شکاف بين ظرفيت توليدى و تقاضاى مؤثر بازار داخلى بود. از اين زمان به بعد برنامه‌هائى جهت ايجاد اشتغال و بالا بردن درآمدها تهيه شد، گروه بومدين چاره را، به‌درستى در توسعه و رشد بخش کشاورزى دانست، در سال ۱۹۷۲ اراضى يا زمين‌هاى ظبط شده متعلق به مهاجران غايب اروپائى در اختيار روستائيان قرار گرفت، در سال ۱۹۷۳ دولت ملى کردن اراضى خصوصى بزرگ متعلق به الجزايرى‌ها را آغاز کرد.


الجزاير در سال ۱۹۷۲ على‌رغم تحريم فرانسه، توانست در موازنه تجارى خود مازاد نشان دهد، الجزاير توانست به چند هدف مهم پيش‌بينى شده در برنامه چهار ساله ۷۳-۱۹۷۰ دتس يابد، ارزش توليد ناخالص داخلى در ۱۹۷۳ بالغ بر ۵/۲۶ ميليارد دينار بود که ۹ درصد نسبت به سال قبل از آن، افزايش نشان مى‌داد، توليد نفت در سال ۱۹۷۳، ۵۶ ميليون تن که ۴ درصد نسبت به توليد سال ۱۹۷۲ فزونى داشت. در سال ۱۹۷۲ صادرات به ميزان ۳۰ درصد نسبت به سال قبل از آن افزايش يافتند، ۴/۴۶ درصد مجموع سرمايه‌گذارى‌ها به صنايع اختصاص داده شده بود که عمدتاً صرف احداث پالايشگاه و توسعه کارخانجات پلاستيک و مايع سازى گاز گرديد. براى تکميل کردن برنامه‌هاى پيشين، يک برنامه مفصل ديگرى به نام برنامهٔ چهار ساله ۷۷-۱۹۷۴ پايه‌ريزى شده بود که در اصل مکمل برنامه انقلاب ارضى به حساب مى‌آيد و وسيله است در جهت انتقال اين کشور از سيستم سرمايه‌دارى دولتى به سمت سوسياليسم، برطبق برنامه ۷۷-۱۹۷۴ مقرر شده بود، بيشتر کارخانه‌هاى جديد و واحدهاى توليد کاربر و در ابعاد کوچک باشند. اساساً ايجاد اشتغال کامل تا ۱۹۸۰، از هدف‌هاى برنامه‌ فوق بود.


اهداف ديگر اين برنامه عبارت بودند از: بالا بردن سطح زندگى مردم و ازدياد درآمد سرانه، خودکفائى در مواد غذائى تا ۱۹۸۰ فراهم نمودن مسکن براى همه و بالاخره گسترش آموزش.


اما در اين اواخر سرمايه‌گذارى‌هائى که دولت الجزاير برروى منابع متفاوت کرد. نشان‌دهندهٔ رشد و موفقيت‌هاى قابل تأملى است.