قرن‌ها است که افراد از تمرينات کشش الاستيک براى ازدياد انعطاف بدن استفاده مى‌کنند که خود دليل گويايى براى مثبت بودن تأثير روش‌هاى گوناگون کشش است. البته تأکيد زيادى نمى‌شود که ضرورتاً قبل از انجام تمرينات کششي، بدن را بايد گرم نمود. گرچه فرد مى‌تواند از طريق انقباضات استاتيک دماى عضلات خاصى را افزايش دهد. اما چنانچه ورزشکار بخواهد درجهٔ حرارت تمام بدن را افزايش دهد. و در عين حال تمام مفاصل بدن را نيز تحت فشار قرار دهد، بايد فعاليت ورزشى خود را با برنامه‌هاى مناسب دو و ژيمناستيک آغاز کند.
۱. تمرينات کششى را بايد جزئى از برنامه‌هاى گرم کردن قرار داد. به‌علاوه از اين مسأله نبايد وحشتى داشت که پس از ۳۰ ثانيه کشش معمولى عضلات به کمک روش الاستيک، عضلات را در دامنهٔ خارجى تحت کشش قرار داد زيرا دوک‌هاى عضلانى نسبت به هر دو وضعيت (کشش) و سرعت (کشش الاستيک) حساس بوده و به‌همين دليل است که عضلات مى‌توانند وضعيت خود را با حرکت در دامنه‌هاى خارجى و با سرعت متوسط تطبيق دهند.
۲. ورزش‌هاى کششى و ورزش‌هاى PNF، نياز به جلسات تمرينى خاصى دارد. هدف از انجام اين تمرينات افزايش طول گروه‌هاى خاص عضلانى است. پس از دادن آموزش‌هاى لازم به ورزشکار، بايد تمرينات کششى را طى جلسات و براى مدت معينى (مثلاً سه‌بار در هفته براى افزايش انعطاف و يک تا ۲ بار در هفته براى حفظ آن) انجام داد. در ضمن به نظر نمى‌رسد که ورزش‌هاى کششى با تمرينات اصلى تيم ورزشى مغايرت يا تداخلى داشته باشد.
۳. در هر جلسه ورزش‌هاى کششى را بايد در پايان تمرينات سنگين ورزشى انجام داد تا از سفتي، خشکى و دردناک شدن عضلات پيشگيرى کند. در چنين مواقعى تأثير کشش مانند ماساژ ملايم عضلات است.
در نهايت اين نکته را به‌خاطر بسپاريد که هدف از کشش انعطاف‌پذيرى بيشتر بدن است.