همچنين از نکات مهم در تشويق اين است ک بکوشيم تا حدود امکان تشويق‌ها کمتر صورت مادى پيدا کند. تکيه اساسى روى جنبه‌هاى غيرمادى باشد. اين‌امر بدان خاطر است که اگر بنا شود ما براى هر کار خوبى از کودک سرمايه‌گذارى مادى کنيم:
۱. پول و ثروت ما قد نمى‌دهد از آن بابت که براى مؤثر واقع شدن تشويق ناگزيريم در هر مرحله تشويق مادى خود بيش از دفعات قبلى باشد. مثلاً اگر دفعه اول معادل ۲۰ ريال سرمايه‌گذارى کنيم دفعات بعد بايد بترتيب ۲۵-۳۰-۴۰ و ... ريال باشد. و گرنه تشويق ما از نوع تکرار مکرر خواهد بود که اثرش را از دست مى‌دهد.
۲. کودک تدريجاً فردى مادى مسلک و مال دوست و در آن افراطى بعمل مى‌آيد و در برابر هر کارى که انجام مى‌دهد انتظار مادى خواهد داشت در حاليکه ما در حال و آينده نياز داريم به افرادى که در مواردى لازم براى حفظ و سلامت حيات اجتماعى از جان و مال خود سرمايه‌گذارى کرده، توقعى هم از کسى نداشته باشند.
۳. در سايه چنين تشويقى عادت غلطى در کودک پديد مى‌آيد که بعدها قابل تداوم و ادامه نيست. زيرا او دير يا زود وارد اجتماع مى‌شود و همان توقعات را از اجتماع دارد و طبيعى است که اجتماع آن را برآورده نکند. و اين خود مايه ترک وظيفه بخاطر يأس و سرخوردگى است. مى‌دانيم که اجتماع حتى در تشويق کلامى مفت و بى‌مايه سهل‌انگار است تا چه رسد به آن چيزهائى که بار مالى به همراه دارد.