اصول حيات اجتماعى

بدين معنى که همهٔ ما انسان‌ها داراى يک اصل و يک ريشه‌ايم، همه از آدم و حوائيم، کسى را بر کسى برترى نتواند بود، جز در سايهٔ تقوي.

آن کرامت ذاتى آدمى و ناشى از حرمت‌گذارى خدا نسبت به انسان و گراميداشت اوست. به همين خاطر جان و خون و آبروى انسان محترم است.

با مردم به گونه‌اى که آنچه براى خود مى‌پسنديم براى ديگران هم بپسنديم و بر عکس، با مردم همان کنيم که توقع داريم با ما بکنند.

امر به معروف و نهى از منکر که امرى واجب و ناشى از ولايت مسلمانان بر مسلمان است و امت اسلام بدين خاطر بهترين امت خوانده شده است.

رسول خدا فرمود: آن کس که فرياد کمک خواهى مسلمانى را بشنود و اجابتش نکند، از مسلمانان نيست.

پيامبر ما فرمود: آن کس که صبحگاهان سر از خواب بردارد و در انديشهٔ رسيدگى به امور مسلمين نباشد، مسلمان نيست.

آدميان دو گروهند: يا مؤمنند و مسلمان که در آن صورت برادر دينى ما هستند و يا غير مسلمانند که در آن صورت همنوع ما هستند.

که در رديف صفات مؤمنان ذکر شده، و در آن هم رعايت عهد خود با خدا مطرح است و هم با مردم.

پاکى در روابط، پرهيز از دروغ و مکر و ريا، خيانت و فريب‌کارى با مردم، يعنى همان چيزهايى که توقع نداريم ديگران آن را دربارهٔ ما انجام دهند.

در قبال بهره‌گيرى از زحمات و حاصل دسترنج جامعه و احساس تعهد و تکليف در برابر آن.