راسخ، ضمن تشريح برنامه‌ريزى آموزش و پرورش در ايران، به سه نوع برنامه‌ريزى (اعم از اقتصادي، اجتماعي، و آموزشي) اشاره مى‌کند:
۱. برنامه‌هاى پراکنده، ناهماهنگ، نزديک مدت.
۲. برنامهٔ مستقل وزارت‌خانه‌ها، بدون هماهنگي، ولى بلندمدت.
۳. برنامه‌هاى جامع و هماهنگ اقتصادى و اجتماعي.
برنامه‌ريزى در ايران تا قبل از سال ۱۳۲۷ شمسى از نوع دسته اول بوده، طى برنامه‌هاى هفت سالهٔ اول و دوم به گروه دوم رفته، و در برنامهٔ سوم رو به جامعيت و هم‌بستگى کليه فعاليت‌هاى اقتصادي، اجتماعى و فرهنگى نهاده است.