برنامه‌ريزى فعاليت‌هاى فرهنگى به‌خصوص در زمينهٔ کتاب، کتابخانه، موزه، تئاتر، موسيقي، و مراکز هنرى در بعضى از کشورها پيشرفت کرده است.
برنامه‌ريزى براى کتاب و کتابخانه
اهميت برنامه‌ريزى براى کتاب و کتابخانه در چند کنفرانس منطقه‌اى چون کنفرانس سيلان در سال ۱۹۶۷، کنفرانس توکيو براى ممالک آسيايى در سال ۱۹۶۶ و کنفرانس آکرا براى ممالک آفريقايى در سال ۱۹۶۸، مورد توجه مخصوص قرار گرفته است. اهميت کتاب آن‌چنان است که دانشمندان اقتصاد توسعه، آن را يکى از شاخص‌ها يا ملاک‌هاى توسعه در مطالعهٔ تطبيقى سطح پيشرفت کشورها به‌کار مى‌برند. برنامه‌ريزى براى کتاب و کتابخانه سزاوار آن است که مقاوم و موقعيت با اهميتى در برنامه‌ريزى آموزشى پيدا کند.
برنامه‌ريزى موزه‌هاى آموزشى
نقش موزه در گذشته اين بوده است که محلى براى انبار کردن و به نمايش گذاشتن اشياء عتيقه و کارهاى هنرى باشد. اين نقش تغيير کرده است و اکنون موزه‌ها، مراکز با ارزشى براى آموزش شناخته شده‌اند. در بعضى از کشورها، چون آمريکا و شوروي، همه ساله ميليون‌ها شاگرد مدرسه در برنامه‌هاى خاص آموزش موزه‌ها شرکت مى‌کنند و استفاده مى‌برند. در بعضى از کشورها براى استفاده روستائيان، و به‌خصوص شاگردان مناطق دور افتاده، موزه‌هاى سيار به‌وجود آمده است. در اسپانيا يکى از طرح‌هاى برنامه دوم آموزشى آن کشور، ايجاد ۱۵ موزه عمومى بوده است. تشکيل و توسعه موزه‌هاى عمومي، به‌عنوان مراکز با ارزش آموزشي، به‌تدريج در صحنهٔ برنامه‌ريزى کشورهاى جهان سوم نيز ظاهر شده است.
برنامه‌ريزى تئاتر، موسيقى مراکز هنرى
شايد چنين به نظر آيد که برنامه‌ريزى تئاتر و موسيقى و فعاليت‌هاى هنري، به‌خصوص در شرايطى که هنوز نسبت زيادى از جمعيت حتى از سواد بى‌بهره مانده‌اند، جنبهٔ تفنن و تجمل داشته باشد. ولى بعضى از کشورها اهميت خاصى براى اين نوع فعاليت‌ها قائل شده‌اند، و براى آنکه عموم مردم مخصوصاً روستائيان نيز بتوانند در فعاليت‌هاى هنرى به‌طور منظم شرکت کنند، به ايجاد کانون‌هاى هنرى ثابت و سيار پرداخته‌اند. در بسيارى از کشورها نيز رسانه‌هاى گروهى (راديو، تلويزيون، سينما، مطبوعات) سهم به‌سزايى در گسترش و تعميم خدمات آموزشى از جمله فعاليت‌هاى هنرى برعهده گرفته‌اند. در بعضى از کشورها، فعاليت‌هاى هنرى زير نظر وزارت آموزش اداره مى‌شود؛ ولى در برخى ديگر، جدا از آن است، و زير نظر سازمان مستقلى قرار دارد. خدمات فرهنگى چه از نظر سازمانى مستقل باشد چه نباشد، آنچه واقعاً اهميت دارد اين است که براى اوقات فراغت، و پرورش ذوق و استعدادهاى هنرى عموم مردم برنامه‌ريزى شود. اين قبيل برنامه‌ريزى هنرى خوب است که با خدمات و فعاليت‌هاى عمومى آموزشي، چه در مدرسه و چه در خارج از آن، هماهنگ شود.