برنامه‌ريزى تعليمات دانشگاهى در کشورهاى مختلف متفاوت است. در بعضى از کشورها، دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالى از استقلال نسبتاً زيادى برخوردار هستند. در اين کشورها، براى اينکه فعاليت‌هاى آموزش عالى با نيازهاى کشور منطبق گردد، و از دوباره کارى و ريخت و پاش منابع آموزشى جلوگيرى شود، سازمانى مرکزى همراه با هيئت يا شوراى هماهنگى و گسترش برقرار مى‌سازند. وظيفهٔ اصلى سازمان مرکزى و شوراى هماهنگي، تعيين خط مشى و سياست‌گذارى آموزش عالي، و هماهنگ ساختن فعاليت‌هاى واحدهاى مختلف با يکديگر و با نيازهاى کلى جامعه است. ولى چون دانشگاه‌ها، در داخل چارچوب کلى سياست آموزش عالى کشور، از آزادى عمل قابل توجهى برخوردار هستند، هر يک از آنها به‌خصوص واحدهاى بزرگ، سازمانى براى برنامه‌ريزى به‌وجود مى‌آورند. وظيفهٔ اين واحدهاى برنامه‌ريزى اين است که با توجه به خط مشى و هدف‌هاى اساسى آموزش عالى کشور، به مطالعهٔ نيازها، منابع، و محدوديت‌ها بپردازند، و بر اساس آنها طرح‌هاى جامعى براى دانشگاه خود تهيه کنند، و با ارزيابى مداوم از برنامه‌هاى مختلف در حين اجراء، هم‌چنين مطالعهٔ تغييرات اجتماعى و اقتصادى و پيشرفت‌هاى علمى و فني، تغييرات لازم را در طرح جامع وارد سازند و فعاليت دانشگاه را در مسير صحيح قرار دهند.
در کشورهايى که دانشگاه‌ها آزادى عمل لازم را ندارند، طبعاً دامنهٔ برنامه‌ريزى مستقل آنها محدود است و در حقيقت از هر حيث تابع برنامه‌ريزى مرکزى هستند. به‌طور کلي، برنامه‌ريزى آموزش عالى به مراتب از برنامه‌ريزى فعاليت‌هاى ديگر آموزشى مشکل‌تر و پيچيده‌تر است، و با مسائلى اساسى و حياتى چون تأمين نيروى انسانى متخصص، تحکيم عدالت، و پيشبرد مرزهاى دانش و اشاعه علم و معرفت سر و کار دارد.