با توجه به نقش مهم دبيران دورهٔ راهنمايى تحصيلي، از سال ۱۳۴۸ مراکز تربيت معلم دو ساله (دانش‌سراهاى راهنمايي) براى تربيت و تأمين دبيران اين دوره بوجود آمد. (ر. ک. : سازمان و قوانين آموزش و پرورش ايران)
سعى بر آن است که در اين مراکز دبيران دورهٔ راهنمايى در رشته‌هاى زبان خارجي، زبان و ادبيات فارسي، رياضي، علوم تجربي، حرفه‌وفن، هنر، ورزش و تربيت بدني، پرورش و علوم اجتماعي، دينى و عربى و رشته‌هاى استثنايى تحصيل کنند و علاوه بر صلاحيت‌هاى عمومي، واجد صلاحيت‌هاى حرفه‌اى شوند.
در اين مراکز علاوه بر تدريس دروس رشته مربوطه، دروس عمومي، علوم تربيتي، مشاوره، روان‌شناسى تربيتى و روش‌هاى تدريس به دانشجويان آموخته مى‌شود.
براى تأمين دبيران دوره راهنمايى علاوه بر مراکز تربيت معلم، از مراکز عالى ضمن خدمت فرهنگيان و دانشگاه‌هاى مختلف نيز استفاده مى‌شود. طبق برنامه‌ريزى‌هاى وزارت آموزش و پرورش، معلمان شاغل دورهٔ راهنمايى تحصيلى مى‌توانند در دوره‌هاى کارشناسى ناپيوسته نيز شرکت کنند يا در دانشگاه‌ها به تحصيلات خود در سطحى بالاتر از فوق‌ديپلم ادامه دهند. (آمار رسمى وزارت آموزش و پرورش نشان مى‌دهد که در سال تحصيلى ۷۸-۱۳۷۷، از حدود ۹۶۰ هزار کارمند شاغل رسمى و پيمانى آموزش و پرورش حدود ۲۵۸ هزار نفر در دورهٔ راهنمايى تحصيلى شاغل بوده‌اند که ۱۱۵ هزار نفر آنان زن بوده‌اند. بررسى وضعيت تحصيلات کارکنان دورهٔ راهنمايى تحصيلى نشان مى‌دهد که سطح تحصيلى کارکنان به‌ويژه دبيران دورهٔ راهنمايى تحصيلى بهتر شده است. توزيع معلمان مدارس ابتدايى تحصيلى از نظر مدرک تحصيلى در سال ۷۷-۱۳۷۶، ۱۰/۱۴ درصد ليسانس و بالاتر، ۵۳/۷۹ درصد فوق‌ديپلم و ۲۷/۶ درصد ديپلم و در سال تحصيلى ۷۸-۱۳۷۷، ۷۸/۱۶ درصد ليسانس و بالاتر، ۷۰ درصد فوق‌ديپلم و ۰۶/۱۲ درصد ديپلم بوده است.)