خبرنگاران حوزه دفاع مقدس میهمان "مهر" / حاشیه های نقد یک مستند

به گزارش خبرنگار مهر، شب گذشته خبرنگاران و دبیرانی از سایت خبری مشرق، ماهنامه همشهری پایداری، سایت خبری آرتنا، روزنامه رسالت، خبرگزاری مهر، نشریه پنجره، برنامه تلویزیونی از آسمان و جمعی از خبرنگاران حوزه دفاع مقدس میهمان خبرگزاری مهر بودند.

در این نشست ابتدا فیلم مستند« ۳۳ سال سکوت» ساخته حسین شمقدری پخش شد. این مستند روایت جانباز ایرانی است که به دلیل عدم رسیدگی به وضعیتش در بنیاد شهید، به ناچار پناهنده آلمان می شود تا با خیالی راحت درمان خود را بدون هزینه انجام دهد. در این مستند، جانباز به دنبال پروفسور سمیعی می گردد چرا که برای او به مثل یک پدر بوده و عمل جراحی هایش را انجام داده و مشاور خوبی برایش بوده است. تا اینکه با دوربین به ساختمان دفتر پروفسور سمیعی میروند. همچنین در مستند ۳۳ سال سکوت، کارگردان، جانباز پناهنده را فردی اصولگرا و حامی محمود احمدی نژاد معرفی کرده که حالا دیگر حامی اونیست اما با اینکه پناهنده شده همچنان به اصول نظام پایبند است و حتی فرزندش هم درس طلبگی می خواند. در انتهای مستند هم نشان داده می شود حنجره این جانباز برداشته شده و دیگر صدایش نمی آید.

پس از اکران فیلم، خبرنگاران نقدها و پیشنهادهای خود را به کارگردان ارائه کردند.

شمقدری قبل از شروع نقدها گفت: ایده این مستند وقتی بود که برای تهیه مستندی به آلمان رفتیم و آنجا بود که فهمیدیم در میان پناهندگان، جانبازان هم هستند. این مستند به طور سیاه و سفید به موضوع پرداخته و موارد را کنار هم گذاشته است. البته راضی کردن این جانباز بسیار سخت بود و شانس آوردیم که چند روز قبل از عمل جراحی حنجره با وی آشنا شده و فیلمبرداری کردیم. به نوعی می خواستم بگویم که جانباز پناهنده، گناهکار نیست و همچنان قهرمان وطن است. آنقدر این جانباز مقید بود که برای فیلمبرداری ابتدا استخاره کرد. هرچند می ترسید ما از نهادهای امنیتی باشیم و در مستند هم به آن اشاره شد که جانبازان پناهنده، می ترسند مصاحبه کنند.

در این نشست، خبرنگاران از اینکه مستند پایان نداشته و حرفی برای گفتن ندارد تا تقدیر از ساخت چنین مستندی با کارگردان به بحث و بررسی نشستند. یکی از خبرنگاران در نقد این مستند گفت: در عنوان و تیتراژ فیلم، نام پژوهشگر آمده درحالی که پژوهشی در این کار ندیدیم و مستند عمیق نبود.

خبرنگار دیگری در نقد این مستند اظهار داشت: نوعی ذوق زدگی در مستند ۳۳ سال سکوت دیده می شود و انگار کارگردان اولین بار است که با مشکل جانبازان رو برو می شود. آیا کارگردان می داند ۵۰۰ هزار جانباز شیمیایی بدون درصد و پرونده در کشور داریم؟ آیا کارگردان از روستای زرده ونثار دیره که همه ساکنان آن مصدوم شیمیایی هستند مطلع است؟ آیا کارگردان می داند یک جانباز شیمیایی چه مشکلات جسمی و روحی دارد؟ آیا کارگردان به بیمارستان ساسان یا درمانگاه سردشت سر زده است؟ آیا کارگردان با جانباز زندگی کرده است؟

وی گفت: جانباز پناهنده در این مستند می گوید در دهه های قبل با اسلحه به اتاق وزیر بهداشت رفته تا اگر کارش حل نشود وی را کشته و بعد خود را بکشد و الحمد لله مشکلش حل شده و الا باید مستند قتل می ساختید! از سویی دیگر در میان مستند به نقد محمود احمدی نژاد در مورد بی محلی به خودکشی دانشجویی در دانشگاه صنعتی پرداختید و بعد هم سراغ دفتر خاطرات هاشمی رفسنجانی رفتید که در فلان سال با خانواده اش به سد لتیان رفته و تفریح کرده و اینکه فلان ارگان چرا مکان تفریحی خوب دارد که این ها اصلا ارتباطی با موضوع اصلی مستند نداشت. امروز مشکل جانباز، پناهندگی نیست. امروز جانباز با مشکل تحریم ها، دارو، ویلچر، معیشت، خانه، اشتغال و زندگی فرزندانش دست و پنجه نرم می کند.

این فعال رسانه ای اظهار داشت: به اعتقاد من کارگردان و تیم کارگردانی هیچ اطلاعی از بنیاد شهید و خدمات ارائه شده ندارند. جانباز دیگری در مستند می گوید: رفتم پای مصنوعی بگیرم می گویند پای ضد آب نداریم در حالی که این نوع پاها در بنیاد شهید به جانبازان داده می شود. البته هدف من دفاع از بنیاد شهید نیست اما در این مستند می توان به نقاط ضعف بنیاد شهید اشاره کرد و اینکه چرا آلمان اینگونه خدمات به پناهنده جانباز ارائه می کند؟ پیشنهاد این است که به جای رفتن به آلمان، به داخل کشور هم سر بزنید چرا که وارثان جنگ هنوز زنده اند و نفس می کشند. شما به نوعی دارید نان مستند قبلی میراث آلبرتا را میخورید و از طریق اینترنت، در حال فروش مستند ۳۳ سال سکوت هستید. در حالی که به اعتقاد من این مستند کاری بسیار ضعیف و حتی مخرب است.

وی گفت: برخی جانبازی و حتی خانواده جانبازان این مستند را ببینند در مورد پناهندگی تامل خواهند کرد. در ضمن انگار مستند به سمت تخریب احمدی نژاد و هاشمی بیشتر گرایش داشته تا نشان دادن مشکلات اصلی ایثارگران در کشور...

پس از نقد ها شمقدری گفت: دیگر حرفی برای گفتن ندارم و جلسه به پایان رسید.