حکایت عجیب تئاتر در خانه

انصراف برخی هنرمندان و گروه‌های تئاتری، در میان خود هنرمندان نیز بازخوردهای متفاوتی داشته و عده‌ای، حتا برخی از چهره‌هایی که به عنوان شخصیت‌های مستقل و منتقد شهره هستند، هنر را تعطیلی‌بردار ندانستند و تاکید کردند که اتفاقا همین‌جاست که باید عرصه را خالی نکرد، باید ماند و حرف زد؛ تا جای هنرمندان با هیچ چیز پر نشود.

در این بین از عملکرد متولیان و مدیران جشنواره‌ها و به طور مشخص جشنواره تئاتر فجر که بگذریم که البته در جای خود قابل بحث است، بیانیه‌هایی در این روزها منتشر شده که برخی از آن‌ها انگار بیشتر ایفاگر نقش فرار رو به جلو هستند.

خانه تئاتر که بارها داعیه مدیریت تخصصی بر تئاتر را داشته و خواهان واگذاری مسئولیت از دولت به خود بوده است، در پی انصراف تعدادی از گروه‌های تئاتری از جشنواره تئاتر فجر، بیانیه‌هایی منتشر کرد که در حمایت مستقیم از انصراف گروه‌های تئاتری از جشنواره ملی است. این در حالی است که نه تنها دبیر جشنواره تئاتر فجر عضو هیات مدیره خانه تئاتر است، بلکه رییس جشنواره، یعنی مدیرکل هنرهای نمایشی هم از همان روز انتصاب، برخلاف مدیر  پیشین، مورد حمایت این مجموعه و نیز حمایت علنی برخی اعضای هیات مدیره فعلی قرار گرفت.

گذشته از وعده‌های محقق نشده مدیرکل هنرهای نمایشی مبنی بر شفاف‌سازی حمایت‌های مالی  از چنین نهادها و اعضایشان، این پرسش هم باقی است که خانه تئاتر که خیلی وقت‌ها نسبت به وضعیت تئاتر کشور منتقد بوده، در آنچه الان در حوزه تئاتر شاهدش هستیم، چه نقشی داشته است و آیا برخی بیانیه‌ها و پزها، نافی مسوولیت‌های این نهاد در این حوزه بوده یا نقش فرار رو به جلو را دارد؟

آیا بیانیه‌های اخیر خانه تئاتر در هم صدایی به لطمه زدن به جشنواره تئاتر فجر، به خاطر فرار از زیر فشار اتهام انفعال در ماه‌های گذشته بوده است؟

آیا مجموعه خانه تئاتری که اکنون خود را موظف به بودن در کنار - جمعی از - هنرمندان این حوزه می‌داند، در زمان سکوت نسبت به توقیف برخی اجراهای تئاتری (جز نمایش شخص مدیرعامل) یا صدور برخی احکام قضایی (ولو غیر قطعی) در ماه‌های گذشته، چنین وظیفه و مسوولیتی برای خود قائل نبود؟!